Mów do siebie "szefie"

Najpierw jest lęk, że jutro też nie znajdę pracy. Ci, którzy wytrzymają rok czy dwa, dotknięci syndromem trwałego bezrobocia czują się rozgoryczeni i wykluczeni ze społecznej machiny: „nie dam rady, nie umiem, nie chcę”. Ale czasem w ich życiu trafi się cud. Tak jak w życiu kilkudziesięciu bezrobotnych z archidiecezji warszawskiej.

Agnieszka Katana na bezrobociu spędziła dwa lata. Doktor nauk biologicznych, z ukończonymi kursami komputerowymi, pogodziła się z faktem, że w życiu – jak mówiła – radzi sobie słabo. W klubie pracy przy ul. Rydygiera natknęła się na ulotkę fundacji „Nadzieja”, unikatowej inicjatywy archidiecezji warszawskiej i środowisk biznesu, które postawiły sobie za cel uruchomienie ludzkiej przedsiębiorczości.

„Jestem skazana na sukces”

– Dziś inaczej patrzę w przyszłość. Wiem, że mi się uda – mówi Agnieszka Katana, pokazując plik dokumentów poświadczających zarejestrowanie własnej firmy „Malory”.

Chociaż Katana zajmuje się pracami na wysokości, podobnie jak kilkudziesięciu innych uczestników projektu „Nadzieja dla bezrobotnych”, twardo stoi na ziemi. Dotację, 11 tys. złotych z Urzędu Pracy przeznaczyła na sprzęt do prac na wysokościach. Przydało się kilkadziesiąt godzin konsultacji psychologicznych i biznesowych. Teraz nie spuszcza głowy, pytana o szanse powodzenia firmy w czasach, gdy inni swoje mikroprzedsiębiorstwa zamykają z długami i jeszcze większym rozgoryczeniem.
– Jestem skazana na sukces – twierdzi.

Projekt aktywizacji bezrobotnych powstał w Fundacji Archidiecezji Warszawskiej Pomocy Bezrobotnym i Biednym „Nadzieja”, która pozyskała na niego grant ze środków Unii Europejskiej Phare 2002. „Nadzieja” była jednym z 80 beneficjentów ponad 2 mln euro środków unijnych na rozwój przedsiębiorczości. Przyznane jej 180 tys. zł miało wystarczyć na przeszkolenie 80 osób, które mają najlepsze predyspozycje do prowadzenia własnej firmy. W projekt włączyła się także Fundacja Pomocy Matematykom i Informatykom Niesprawnym Ruchowo.