Brat brata Alberta

Towarzystwo Pomocy przez lata zmienia swoje oblicze. Jego założyciele, szukając patrona, pod uwagę brali m.in. Matkę Teresę z Kalkuty. Ostatecznie wybór padł na Brata Alberta. Władze czyniły trudności w zarejestrowaniu towarzystwa z zakonnym imieniem w nazwie, stąd znalazł się w niej najpierw „Adam Chmielowski”. Dopiero po latach pojawiły się słowa „Brat Albert”, potem „błogosławiony”, a następnie „święty”. Rozwijała się nie tylko nazwa – także zakres i formy działalności. Towarzystwo dysponuje dziś dziesiątkami schronisk, noclegowniami, jadłodajniami, świetlicami. A wszystko zaczęło się od grupki szaleńców i człowieka, którego młodzieńcze plany legły w gruzach.

Człowiek – znak

Ks. Aleksander Radecki, wiceprezes pierwszego zarządu Towarzystwa Pomocy

– Pamiętam, że kiedy zgłaszałem się do seminarium jako kandydat, na schodach siedziało kilkunastu mężczyzn o trudnym do opisania zapachu, a wśród nich kręcił się ks. Jerzy. Z czasem poznałem bliżej jego „powołanie w powołaniu”. Widział ludzi, których wówczas państwo w ogóle nie chciało dostrzec. Pochylał się nad każdym. Gdy powstało schronisko, nie przyjmowano do niego osób nietrzeźwych, ale on litował się także nad nimi. Zrobił przy ul. Lotniczej taką szopkę wytrzeźwiałkę, gdzie mogli dojść do siebie. Towarzyszył bezdomnym, żyjąc wśród nich, modląc się z nimi. Był przez nich zawsze bardzo szanowany.

W schronisku w Bielicach przebywa obecnie na prawach podopiecznego, korzystając tylko z tego, co inni. Kiedy otrzymał do swojej dyspozycji osobny pokój, wstawił do niego dwa piętrowe łóżka i zamieszkał z czterema bezdomnymi ludźmi. Działalność ks. Jerzego daje do myślenia. Nie jest pewnie najlepszym pomysłem dawanie pieniędzy ludziom na ulicy, ale... coś trzeba dla nich zrobić. Nie możemy być spokojni, mijając ich obojętnie.