Oknami

Sprawa okien niknie zresztą pośród tego, co naprawdę ważne, stając się symbolem niepotrzebnego zabiegania. Tylko co, jeśli dla kogoś te oknasąnaprawdę, naprawdęważne? Co jeśli czuje je w sercu jak cierń? Symbol własnego niezorganizowania albo tego, żebrakuje sił? Albo –osamotnienia? Tu nie trzeba pukać się w czoło, kazać skupiać się na rzeczach istotnych. Bo kiedy powiedzą, te okna nie są takie ważne, zapytam: a może właśnie są?

Czy towarzyszenie innym nie polega na takich właśnie drobiazgach? Uważności, by bliźniemu było milej, prościej, czasem zwyczajnie lżej?

Widzimy w tym sentymentalny obrazek? Słowo „milej” nam się nie podoba? Cóż, jak jest miło, to nie znaczy, że od razu sztucznie i nieprawdziwie, czyż nie?

Lekceważenie. Lekceważenie bliźnich – ich potrzeb, myśli, uczuć. Wytykanie im braków czy słabości i to wtedy, gdy dotyczy to jakiejś drobnej rzeczy. Tak, to jest oskarżenie. Oskarżenie nas, sytych, prawidłowych i poukładanych.

Nie o okna tutaj przecież idzie, umyte czy nie. W tym przedświątecznym tygodniu możemy tu wstawić cokolwiek, co zaprząta ludzką uwagę. Prezent dla wnuka czy modlitwę, kolejkę na poczcie, skrzypiące drzwi, czas,by ciutkę odpocząć…

W naszych poświątecznych opowieściach pojawią się pewnie starsze ciotki, które „drażą temat” albo Staszek, co „do tej pory tego nie naprawił” i kilka jeszcze innych straszliwych postaci. Możemy się trochę z tego pośmiać, ale jeszcze kilka dni nam zostało. Zbyt mało czasu, by odbudować relacje i zainteresowani wiedzieli zawczasu, co u na słychać? Być może. Ale dość, by uczynić pierwszy krok.

Pisał ks. Janusz Pasierb: „W noc Bożego narodzenia wydaje się, że Bóg i człowiek zamienili się rolami. Bóg jest bezsilny, kruchy, zagrożony, to Jemu potrzeba opieki, światła, ciepła”. Jak bardzo te słowa są realne umieją rozpoznać chyba tylko ci, którzy takiego Boga spotykają co dzień – w ludziach.

Tak, święta przyjdą. To wspaniałe Boże Narodzenie pcha się do nas. Drzwiami. I oknami też.