Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej

PIŚMIENNICTWO

[1] Benedykt XVI, Homilia na zamkięcie Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów dla Bliskiego Wschodu (24 października 2010): L’Osservatore Romano, 25-26 października 2010, s. 8.

[2] Benedykt XVI, List apostolski «motu proprio» Ubicumque et semper ustanawiający Papieską Radę Nowej Ewangelizacji (21 września 2010): L’Osservatore Romano, 13 października 2010, s. 4-5.

[3] Benedykt XVI, Posynodalna Adhortacja apostolska Verbum Domini (30 września 2010), nn. 96. 122: L’Osservatore Romano, 12 listopada 2010, s. 96, 111-112.

[4] Paweł VI, Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi (8 grudnia 1975), n. 80: AAS 68 (1976), 74.

[5] Sobór Powszechny Watykański II, Dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes, n. 2.

[6] Por. Sobór Powszechny Watykański II, Konstytucja dogmatyczna Lumen gentium, n. 2.

[7] Por. Św. Hilary z Poitiers, In Ps. 14: PL 9, 301; Eusebiusz z Cezarei, In Isaiam 54, 2-3: PG 24, 462-463; Św. Cyryl Aleksandryjski, In Isaiam V, cap. 54, 1-3: PG 70, 1193.

[8] Paweł VI, Adhortacja apostolskaapostolica Evangelii nuntiandi, (8 grudnia 1975), n. 14: AAS 68 (1976), 13.

[9] Por. ibid., n. 15: AAS 68 (1976), 13-14.

[10] Sobór Powszechny Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes, n. 4.

[11] Por. Jan Paweł II, Homilia podczas Mszy św. w sanktuarium Świętego Krzyża w Mogile (9 czerwca 1979), 1: AAS 71 (1979), 865: «Tam, gdzie stawia się krzyż, powstaje znak, że dotarła już Dobra Nowina o zbawieniu człowieka przez Miłość. […] Kiedy postawiono opodal tego miejsca nowy, drewniany krzyż, było to już w okresie milenium. Otrzymaliśmy znak, że na progu nowego tysiąclecia — w te nowe czasy i nowe warunki wchodzi na nowo Ewangelia. Że rozpoczęła się nowa ewangelizacja, jak gdyby druga, a przecież ta sama, co pierwsza».

[12] Jan Paweł II, Przemówienie do XIX Zgromadzenia CELAM, (Port au Prince, 9 marca 1983), n. 3: AAS 75 I (1983), 778.

[13] Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris missio (7 grudnia 1990), n. 30: AAS 83 (1991), 276. Por. Też n. 1-3, ibid.: AAS 83 (1991), 249-252.

[14] Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Christifideles laici (30 grudnia 1988), n. 35: AAS 81 (1989), 458.

[15] Por. Jan Paweł II, Posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in Africa (14 września 1995), n. 57. 63: AAS 85 (1996), 35-36, 39-40; Id., Posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in America (22 stycznia 1999), n. 6.66: AAS 91 (1999), 10-11, 56; Id., Posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in Asia (6 listopada 1999), n. 2: AAS 92 (2000), 450-451; Id., Posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in Oceania (22 listopada 2001), n. 18: AAS 94 (2002), 386-389.

[16] Jan Paweł II, Posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in Europa, 2003, n. 2: AAS 95 (2003), 650, która odsyła zresztą do n. 2 deklaracji końcowej Pierwszego Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów dla Europy, 1991. Por. też Ecclesia in Europa, 45 (28 czerwca 2003), n. 45: AAS 95 (2003), 677.

[17] Por. ibid., n. 32: AAS 95 (2003), 670: «Równocześnie pragnę raz jeszcze zapewnić pasterzy oraz braci i siostry z Kościołów prawosławnych, że nowej ewangelizacji nie można bynajmniej mylić z prozelityzmem, i że bezwzględnie obowiązuje respektowanie prawdy, wolności i godności każdej osoby ludzkiej». Potrzeba ewangelizacji, rozróżnienie między ewangelizacją a prozelityzmem, sposób prowadzenia ewangelizacji w ramach jasnej postawy ekumenicznej; wszystkie te zagadnienia zostały wyjaśnione w dokumencie: Kongregacja Nauki Wiary, Nota doktrynalna o niektórych aspektach ewangelizacji (3 grudnia 2007), n. 10-12: AAS 100 (2008), 498-503.2007, n. 10-12.

[18] Benedetto XVI, Przemówienie do Kurii Rzymskiej, (21 grudnia 2009): AAS 102 (2010), 40. Ten sam obraz «dziedzińca pogan» Papież Benedykt XVI podjął ponownie w Orędziu na Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu 2010 (24 stycznia 2010): AAS 102 (2010) 117. W tym tekście nowe «dziedzińce pogan» to przestrzenie społeczne, które zostały wykreowane przez nowe media i stają się coraz bardziej popularne; nowa ewangelizacja oznacza wytyczyć drogi głoszenia Ewangelii w tych supernowoczesnych miejscach.

[19] Por. np. Św. Klemens Aleksandryjski, Protreptico IX, 87, 3-4 (Sources chrétiennes, 2,154); Św. Augustyn,Sermo 14, D [= 352 A], 3 (Nuova Biblioteca Agostiniana, XXXV/1, 269-271).

[20] Por. np. Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris missio, 1990, n. 37: AAS 83 (1991), 282-286.

[21] Por. Benedykt XVI, Przemówienie do uczestników zgromadzenia plenarnego Papieskiej Rady ds. Kultury, (8 marca 2008): AAS 100 (2008), 245-248.

[22] Benedykt XVI, Posynodalna Adhortacja apostolska Verbum Domini (30 wrześnai 2010), n. 102: All. a L’Osservatore Romano, 12 listopada 2010, p. 97.

[23] Por. Benedykt XVI, Encyklika Caritas in Veritate, 2009, n. 42: AAS 101 (2009), 677-678.

[24] Por. Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris missio (7 grudnia 1990), n. 37: AAS 83 (1991), 282-286; Benedykt XVI, Orędzie na Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu 2010 (24 stycznia 2010): AAS 102 (2010) 117.

[25] Por. Benedykt XVI, Endyklika Caritas in Veritate (29 czerwca 2009), n. 42: AAS 101 (2009), 678: «Przez długi czas myślano, że ubogie narody powinny pozostać na poziomie ustalonego stadium rozwoju oraz zadowolić się filantropią narodów rozwiniętych. Przeciw tej mentalności wystąpił Paweł VI w Populorum progressio. Dzisiaj siły materialne do spożytkowania, by pozwolić tym narodom wyjść z nędzy, są potencjalnie większe niż niegdyś, ale w większości skorzystały z nich same narody w krajach rozwiniętych, które mogły wykorzystać proces liberalizacji przepływu kapitału i pracy. Tak więc rozszerzenie sfery dobrobytu na poziomie światowym nie powinno być hamowane przez projektu egoistyczne, protekcjonistyczne lub dyktowane przez interesy osobiste. Istotnie, uczestnictwo krajów nowych lub będących na drodze rozwoju pozwala dzisiaj lepiej zarządzać kryzysem. Przejście wpisane w proces globalizacji przedstawia wielkie trudności i niebezpieczeństwa, które można przezwyciężyć jedynie, jeśli uświadomimy sobie tę antropologiczną i etyczną duszę, która z głębi kieruje globalizację w stronę solidarnej humanizacji. Niestety, dusza ta jest często zdominowana i stłumiona przez perspektywy etyczno-kulturalne o charakterze indywidualistycznym i utylitarystycznym».