Pismo zanurzone w liturgii

Badacze Pawłowej korespondencji, charakteryzując pismo wysłane do chrześcijan w Kolosach, zauważają, że jest ono mocno związane ze środowiskiem liturgicznym. Ten rys bardzo ciekawie objawia się w następującym fragmencie: 

Z Chrystusem pogrzebani jesteście w chrzcie, w którym też razem zostaliście wskrzeszeni.

Podobnego obrazu użył św. Paweł w Liście do Rzymian:

Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie.

Oba stwierdzenia odnoszą się do praktyki udzielania sakramentu chrztu przez pełne zanurzenie w basenie chrzcielnym, co było stałą praktyką pierwotnego Kościoła. Symbolika tej czynności w nauczaniu św. Pawła została zestawiona ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa Pana. Kandydat do chrztu wchodził do wody chrzcielnej i zanurzał się w niej cały. Był jakoś podobny do Pana Jezusa, który po zbawczej męce i śmierci został złożony w grobie. Ochrzczony wychodził już jako nowy człowiek, przypominając Zbawiciela w momencie zmartwychwstania, gdy wychodził z grobu.

Wskazując na mocne związki Listu do Kolosan ze środowiskiem liturgicznym, warto wskazać na ciekawy fragment z ostatniej części tego pisma. Obok pozdrowień św. Paweł napisał:

A skoro list zostanie u was odczytany, postarajcie się, by odczytano go też w Kościele w Laodycei.

Trudno sobie wyobrazić inny moment takiego odczytania niż spotkanie wspólnoty na liturgii. To bardzo ważny argument za dwoma kryteriami kanoniczności. Jeśli chodzi o wspomniane już czytanie pism w czasie w liturgii, wzorem Żydów, pierwsi chrześcijanie korzystali na nabożeństwach jedynie z tekstów, które uważali za natchnione. Tak powstawała świadomość, że Pismo Święte będzie obszerniejsze niż tylko Stary Testament.

I drugie z kryteriów: powszechność. List, choć napisany do konkretnej wspólnoty, miał być przekazany dalej, bo zawierał treści ważne dla wszystkich wspólnot Kościoła. I tak stało się ze wszystkimi księgami Nowego Testamentu. Oto np. Ewangelia wg św. Marka w Kościele pierwotnym znana jest i czytana w wielu miejscach ówczesnego Imperium Rzymskiego. A przecież została napisana dla chrześcijan Rzymu, zresztą na ich prośbę, o czym wiemy choćby od Papiasza z Hierapolis, ucznia św. Jana Ewangelisty.