Maryja - pełna łaski i charyzmatów

[1] Zob. AM (n. 1119).
[2] Zob. tamże (n. 1115).
[3] Jak wiadomo Tomasz, broniąc ówczesnego rozumienia uniwersalizmu Chrystusowego Odkupienia, konsekwentnie odrzucał naukę o Niepokalanym Poczęciu Maryi, zob. B. Kochaniewicz, Średniowieczni dominikanie o Matce Bożej, Kraków 2008, s. 15–44, 159–161 (tam obszerna bibliografia).
[4] Zob. ST, III, q. 27, a. 5, resp.
[5] Tamże, ad 1.
[6] Zob. In Ioh, I, l. 10 (n. 201).
[7] Tamże; zob. także AM (n. 1117); ST, III, q. 27, a. 5, ad 1.
[8] Zob. AM (n. 1118).
[9] Zob. rozdz. 8.
[10] In Ioh, I, l. 10 (n. 201).
[11] Zob. ST, III, q. 7, a. 10, ad 1.
[12] AM (n. 1118).
[13] Zob. J. Warzeszak, Maryja a Duch Święty w ujęciu teologów średniowiecznych (VIII‑XV w.), [w:] Duch Święty a Maryja, red. S.C. Napiórkowski, T. Siudy, K. Kowalik, Częstochowa 1999, s. 101–105; B. Kochaniewicz, Maryja ikoną Trójcy Świętej: próba teologicznej syntezy, „Salvatoris Mater” 2 (2000), z. 3, s. 58; J. Lekana, Pośredniczka w Chrystusie, „Salvatoris Mater” 4 (2002), z. 3, s. 86–112; D. Kozłowski, „Maryja – Pośredniczka w Chrystusie” w polskiej teologii posoborowej, „Salvatoris Mater” 8 (2006), z. 3–4, s. 203–226.
[14] Zob. Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”, n. 62: „[…] jak jedna dobroć Boża w rozmaity sposób rozlewa się realnie w stworzeniach, tak też jedyne pośrednictwo Odkupiciela nie wyklucza, lecz wzbudza u stworzeń rozmaite współdziałanie, pochodzące z uczestnictwa w jednym źródle”.
[15] Zob. Bernardus Claraevallensis, Sermones III, n. 10 (PL 183, kol. 100).
[16] Zob. Teksty o Matce Bożej. Franciszkanie średniowieczni, oprac. M.S. Wszołek, Niepokalanów 1992, s. 141.
[17] Zob. AM (n. 1124); zob. także In Mat., I, l. 4 (n. 109).
[18] ST, III, q. 27, a. 5, ad 3.
[19] Zob. W. Wołyniec, Maryja, pierwsza Charyzmatyczka w Kościele, „Salvatoris Mater” 10 (2008), z. 3, s. 112–126 (tutaj obszerna bibliografia).
[20] ST, III, q. 27, a. 5, ad 3.
[21] Tamże, ad 1.
[22] Tamże, ad 3.
[23] Tamże.
[24] ST, III, q. 30, a. 1, resp.
[25] Tamże, q. 27, a. 5, ad 3.
[26] B. Ferdek, Maryja jako prorokini według kardynała Leo Scheffczyka, „Salvatoris Mater” 7 (2005), z. 3– 4, s. 452. W kontekście Tomaszowej nauki o udzielonym Maryi charyzmacie proroctwa warto przytoczyć jeszcze jeden ważny fragment ze studium tego autora: „W kantyku Magnificat Maryja interpretuje swoją własną historię w świetle słowa Bożego zawartego w Starym Testamencie jako spełnienie obietnic danych Abrahamowi. Równocześnie Maryja wskazuje na przyszłość, która także stoi pod znakiem Bożych obietnic. Według klucza: obietnica‑ spełnienie Maryja interpretuje przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Takie interpretowanie rzeczywistości w świetle słowa Bożego świadczy o udzielonym Jej przez Ducha Świętego charyzmacie proroctwa” (s. 452).
[27] In Sent., I, d. 38, q. 1, a. 5, resp.
[28] Cyt. za: R. Cantalamessa, Maryja zwierciadłem dla Kościoła, tłum. J. Królikowski, Warszawa 1994, s. 193.
[29] Pius XII, Konstytucja apostolska „Munificentissimus Deus”, [w:] Mariologia na przełomie wieków, red. L. Balter, P.M. Lenart, Częstochowa–Niepokalanów 2001, s. 91.
[30] In Gal., IV, l. 3 (n. 217).