Królewskie DNA

Słyszałem pobożnych ludzi, którzy mnie przekonywali: „Jeśli ci już nawet Jezus nie pomoże, to zostaną tylko Matka Boska i Różaniec”. Jak czcić Maryję, by nie wylać Jej dziecka z kąpielą?

Tak jak czciło Ją Jej dziecko, czyli Jezus. Tylko tyle i aż tyle. Kocham Maryję, bo pokochał Ją Jezus. Wybieram Ją, bo Jezus Ją wybrał. Syn wybrał sobie matkę. Próbuję naśladować Jezusa we wszystkim, więc również w tym. On utkał swe ciało z Jej ciała. Był embrionem w Jej łonie. Przejął jej DNA. Królewskie DNA. Czytam początek Ewangelii Mateusza i natrafiam na genealogię Jezusa. I człowiek pyta się, po co ta wyliczanka: 3 razy po 14 pokoleń? Dziś już wiem po co. Należę do rodziny Mesjasza. Gdy spożywam Jego ciało, wchodzę w relację bardziej intymną niż małżonkowie. Jezus pozwala, bym Go strawił. W moich żyłach płynie Jego krew. Jego ciało tworzy moje ciało.

Może sobie Ojciec wydrukować wizytówkę „Michał Legan – król”.

Pochodzę z królewskiego rodu. Moja Matka jest królową. Wiesz, co to znaczy? Ja nie pochodzę z rodziny grzechu, tylko ze Świętej Rodziny! Mam godność królewską, prorocką i kapłańską jak każdy, kto uwierzył w Jezusa.

Jasna Góra przedstawiana jest w mediach jako centrum dewocji. Nie pisze się o tym, ile nawróceń dokonuje się w konfesjonałach… Pisze się o radosnej medalikowej, ludowej pobożności. Lubi Ojciec to słowo?

Wolę słowo „duchowość”. Papież Franciszek dokonał rewolucji, bo w „Dokumencie z Aparecidy” zamiast słów „pobożność ludowa” użył sformułowania „duchowość ludowa”. To krok dalej! To zmusza mnie do nawrócenia.

„Nie wiem – mawiał rabbi Nahum – co to jest pobożny. Myślę jednak, że to pewnie jakiś rodzaj odzieży: wierzch jest z pychy, podszewka ze złości, a wszystko zszyte nićmi smutku”.

Tyle że on jako chasyd nie znał Jezusa, który powiedział: „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni”. Jasne, czasami mam ochotę „wyprostować” niektórych pielgrzymów, by nie skupiali się na zapaleniu świeczek, wyścigu wokół obrazu na kolanach, na tym, że można wziąć oliwę z lampki w kaplicy czy obrazek potrzeć o ikonę… Kim jednak jestem, by ocieniać te gesty i intencje pielgrzymów? Skąd wiem, co kryje się za zwykłym zapaleniem świeczki? Inna sprawa, że te znaki nie dadzą absolutnie nic, jeśli nie będziemy mieli relacji z Jezusem.

Gdzie przebiega granica między pobożnością a duchowością?

Pobożność polega na tym, że masz „relację” ze swoimi przekonaniami religijnymi, a duchowość to relacja z Tym, który daje ci Ducha.

Mamy w kraju wielu desperatów. W czasie gdy synoptycy przestrzegali, by nie wychodzić z domu ze względu na tropikalne upały, tysiące Polaków maszerowało na Jasną Górę.

Oni powiedzą ci, że musieli pójść na pielgrzymkę, bo czuli wewnętrzny przymus. To nie jest przyjemny sposób na spędzenie urlopu. To jest impuls. Taki sam jak ten, który człowiek czuje w okolicach 24 grudnia, gdy wie, że musi jechać do rodzinnego domu. Pamiętam, że podczas pielgrzymki warszawskiej było tak gorąco, że czułem, jak habit parzy mi klatkę piersiową. To było ważne doświadczenie, bo chwilę potem jakiś dobry człowiek polał nas wodą z węża ogrodowego. Cierpienie i ulga. Samo życie… Pielgrzymowanie to metafora życia…

Ciągnie Ojca do ludzi zagubionych, rozdartych, zbuntowanych?

Ciągnie mnie do ludzi. Właśnie wróciłem z Przystanku Jezus. To miejsce, w którym na jeden tydzień w roku powstaje sanktuarium. Miejsce święte.

W mediach przeważa narracja: z jednej strony pielgrzymi, z drugiej zła młodzież na Woodstocku. A między nimi otchłań nie do przeskoczenia.

Czytam od lat o tym podziale i krew mnie zalewa. Dlaczego? Bo spotykam na festiwalu tysiące ludzi tęskniących za miłością, rozmową, akceptacją. Widzę wielką pustkę, która krzyczy o miłość i lgnie do niej! Wielu kapłanów na Przystanku Jezus powraca do swej pierwotnej miłości. Nie mogę o ludziach Woodstocku powiedzieć, że są niewierzący czy wrodzy…