Nadzieja dla społeczeństwa

Pomoc w rozwoju

Jak w pierwotnym Kościele jedna chrześcijańska wspólnota była powiązana z inną poprzez gościnność oferowaną pielgrzymom, wzajemną pomoc i dzielenie się środkami materialnymi oraz osobami, praktyczna solidarność między lokalnymi Kościołami w Oceanii sprawia, że communio jest widoczne dla świata. Liczne gospodarki narodowe w Oceanii są wciąż jeszcze zależne od pomocy międzynarodowej i potrzebują stałego wsparcia w rozwoju. Podczas gdy międzynarodowe organizacje zasadniczo hojnie ofiarują pomoc na cele rozwoju społeczno-ekonomicznego. Kościół o wiele trudniej otrzymuje bezpośrednią pomoc dla swych projektów pastoralnych, chociaż wiele z nich sięga daleko poza granice wspólnoty katolickiej. Biorąc pod uwagę tę sytuację, Synod proponuje organizacjom związanym z Kościołem przejrzenie swych kryteriów, aby otworzyć ich zasoby dla prac apostolskich stanowiących warunek konieczny dla rozwoju społecznego i poprawy standardów życia.

Ojcowie Synodu prosili również, aby „Kościół w bogatszych częściach Oceanii dzielił się swymi zasobami z innymi Kościołami lokalnymi Pacyfiku, jak również, aby współpracował z nimi tworząc więzi z organizacjami rozwoju. Podobnie Kościół w Oceanii nie może być obojętny na los biedniejszych Kościołów w sąsiedniej Azji, kiedykolwiek potrzebują jego pomocy czy usług. Synod docenia hojną pomoc pieniężną oraz innych środków udzielaną przez katolików na programy pomocowe, a zwłaszcza na pracę osób świeckich zatrudnionych często w bardzo trudnych warunkach, aby poprawić warunki życia ludzi w Oceanii.

Świętość życia

Prawo do życia jest najbardziej zagrożone w bardziej zsekularyzowanych i bogatych społeczeństwach Oceanii. Tkwi w tym głęboka sprzeczność, ponieważ są to często społeczeństwa, które mówią uporczywie o prawach człowieka, zaprzeczając w tym samym czasie prawu najbardziej podstawowemu. Czyż Chrystus sam nie powiedział „przyszedłem, aby mieli życie, i mieli je w obfitości” (J 10,10)? Zaiste, „Ewangelia życia znajduje się w samym sercu orędzia Jezusa”. W obecnym konflikcie między „kulturą życia” a „kulturą śmierci”, Kościół musi bronić prawa do życia od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci, na każdym etapie jego rozwoju. Wartości moralne i społeczne, które powinny formować społeczeństwo są oparte na świętości życia stworzonego przez Boga. Przedstawianie jasnej perspektywy o pochodzeniu ludzkości od Boga Stworzyciela i jej wiecznym przeznaczeniu pomoże ludziom poznać prawdziwą wartość życia. Nie chodzi tu o kwestię Kościoła usiłującego narzucić swą moralność innym, ale raczej bycia wiernym swemu posłannictwu dzielenia się pełną prawdą o życiu, jak nauczał Jezus Chrystus. Promowanie świętości życia jest konsekwencją chrześcijańskiego rozumienia ludzkiej egzystencji. To orędzie musi być oznajmiane przez Kościół nie tylko w ramach wspólnoty katolickiej, ale w proroczy sposób, społeczeństwu jako całości, aby ogłaszać moc i piękno Ewangelii życia.