Listy z Albanii

Agnieszka Cwiek i Jagoda Krawczyk MWDB

Si jeni??? (jak sie macie?)
Zacznę od tego, że jest niedziela, 31 lipca, godzina 18.45 - w TVP koncert zespołu "Raz Dwa Trzy" z piosenkami A. Osieckiej i my tu tańczymy z czym każda może!!!! Jedna z mopem, druga z nożem, trzecia z jakąś chochlą przy garach. O!! Właśnie wszedł Padre Dario i ręce załamał !!! Jaga szaleje! (ale tego filmu Wam chyba nie pokażemy;) *bo jak tu nie szaleć przy takiej muzyce w chwili przerwy między zajęciami z dzieciakami.

To nasz pierwszy "osiadły" tydzień w Bilaj. Ale wcześniej był tydzień na północy i o tym Wam opowiemy w pierwszym rzędzie!

Z dziećmi spotykałyśmy się dwa razy dziennie, w dwóch kościołach parafii x. Artana: Jubicy i Kopliku. Były to grupy ok. 20-30 osób, zróżnicowane wiekowo, dlatego czasem każda z nas robiła coś innego z częścią tylko dzieci. Starałyśmy się, by mogli się i wyszaleć i uspokoić; poćwiczyć i pośpiewać, a nawet potańczyć. W godzinach największego żaru chowałyśmy się z dziećmi w chłodnych murach kościoła i prowadziłyśmy zajęcia plastyczne na przeróżne tematy. Z tych właśnie chwil pochodzą nasze chyba najpiękniejsze zdjęcia. Naprawdę trudno było powstrzymać wzruszenie, widząc grupę chłopców mozolnie kręcących "mini kuleczki" z bibuły, by wspólnie stworzyć przepiękne serce; albo dziecko skupione nad swoim obrazkiem, z wysiłku aż wysuwające język i precyzyjnie stawiające każdy znak swojego imienia i nazwiska. W niedzielę zrobiłyśmy wystawę, aby rodziny zobaczyły na co stać ich pociechy.

Jak się pewnie domyślacie, zabawy ruchowe i zawody sportowe bywały dla nas mordercze (szczególnie w tym słońcu), a dzieciaki wciąż miały niespożyte siły i wołały o kolejny mecz footballa (mimo, że Jaga sadzała ich na ławki i wlepiała kary jak profesjonalny sędzia) lub jeszcze raz "Baba Xjushi shikon!" (nasze "raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy" )
Żeby nie było, że zadręczałyśmy ich polskimi pomysłami, nie! Dzieci równie chętnie akceptowały nasze zabawy jak proponowały własne ulubione. ...*a tak naprawdę - pokazałyśmy klasę dziewczyn z Polski, które i w "nogę, siatę, zbijaka" a nawet w "kartofla" grac potrafią.

Cóż, w ciągu tego tygodnia przelało się nieskończenie wiele litrów wody, pojawiły tysiące uśmiechów, a dla nas możliwe było - nowe, głębsze spojrzenie na kraj i jego mieszkańców. To również dzięki tradycyjnym kolacjom i gościnności albańskich domów, po których to wizytach nasze brzuchy dłuuuugo musiały wracać do poprzednich rozmiarów.:)...*szczerze mówiąc obawiamy się, że do czasu powrotu do Polski, nie wróca do swoich pierwotnych wymiarów, jeżeli dalej tak gościnnie będziemy przyjmowane.

Przed wyjazdem dokonałyśmy jeszcze dwóch dzieł! O pierwszym Jaga pisze na końcu tego listu, a drugie, wymagające niemal nadludzkiej cierpliwości to - generalny porządek w domu x. Artana. No właśnie, bo nasza misja (pewnie jak każda) to także porządki, malowanie kaplicy, mycie aut czy prasowanie korporałów. Oj działo się, działo!!! Radości było co niemiara, szczególnie, że przy tej okazji znalazło się sporo jedzenia dla szczeniaczków, które ktoś podrzucił do tego gościnnego domu. Dwie małe suczki sprawiają nam wszystkim mnóstwo radości ( O wlaśnie x. Artan donosi, że znalazł się jeszcze jakiś trzeci piesek! powoli robi się schronisko).
Mamy nadzieje, że jeszcze zobaczymy "koplikowe dzieci", ale zostawiałyśmy je spokojne wiedząc, że następny tydzień też będą mieli wypełniony zabawami dzięki naszej grupie, która szczęśliwie dotarła z Ełku. (Jak już wiemy, swoją posługę pełnili - i będą pełnić kolejny tydzień - z wielkim powodzeniem!).

(Powietrze stoi w miejscu. Już nawet nie mierzymy temperatury. Szkoda czasu i termometrów. Wyglądamy deszczu
*ale ja może dodam, dla zobrazowania tego jak tu jest, ze o godz. 22 było tu wczoraj 38 st C i powietrze miało 57% wilogotności!!!)

Drugi tydzień to pobyt w Bilaj i spotkania z dziećmi tu na miejscu oraz dwóch okolicznych wioskach: Morcinie i Malkuczu. W Malkuczu to raczej oczekiwanie niż spotkania, bo dzieci... nie ma!!! *i tu już małe sprostowanie - dzisiaj już były. Trwa właśnie czas wyjazdów na plaże i grupy tu są nieliczne, a przez to chyba bardziej wymagające. Jak zwykle jest czas na piłkę, rysowanie i angielski. Szczególnie w Morcinie mamy grupę (sami chłopcy!!!), która (na wyraźne życzenie ich samych) regularnie uczymy angielskiego. Potem wysiłek umysłowy odbijamy sobie (DOSŁOWNIE!) na boisku grając w "kartofla" albo nożną (dla Jagi to nie dziwota, ale jak mnie ostatnio postawili na bramce to był niezły ubaw:) mnie, piłkarskiego laika!!!). * a walczyła jak prawdziwa lwica, a chłopcy tylko przecierali oczy czy aby to na pewno nie zawodowa bramkarka- podejrzewamy ją o treningi przed wyjazdem z Dudkiem. Były momenty, gdy drżałyśmy o własne życie, ale okazali się bardzo kulturalni i wyrozumiali.

Mały odzew dzieci z Bilaj i Mallkucza nieco nas zasmucił, ale postanowiłyśmy sprostać sytuacji i dziś na trzech Mszach wystawiłyśmy naszą scenkę dotyczącą dzisiejszej Ewangelii, w którą włączałyśmy też dzieci i dorosłych. jakie będą owoce - czas pokaże, ale dziękujemy Bogu za natchnienie i radość związaną z tą "pracą" *i teraz z dnia na dzień pojawiają się nowe twarze - duuużo nowych twarzy. Bogu niech będa dzięki!!!

We wtorek obaj księża zabierają sporą grupę młodzieży i wyruszają do Polski na PIELGRZYMKĘ!!! Prosimy Was także o modlitwę za nich, aby bezpiecznie dojechali i powrócili oraz jak najlepiej przeżyli te swoiste rekolekcje. Może ich spotkacie na szlaku?!!!
My zostaniemy pod opieką księdza Tomka, którego dziś właśnie ujrzymy pierwszy raz na oczy, bo właśnie wraca z urlopu. Do końca sierpnia pozostajemy w Bilaj, a o radościach z tym związanych jeszcze będziemy donosić!

HALO - HALO - teraz tu Jaga z drugiej strony.
Aga miała właśnie swoje 5 min. na relacje z ostatnich 2 tygodni spędzonych tutaj, a teraz ja jeszcze swoje 5 groszy dodam.

Także, do rzeczy - nasza misja w Kopliku zakończyła się dla nas niesamowitym akcentem, który mogłyśmy zainicjować. Wraz z x. Artanem postanowiłyśmy przeznaczyć część pieniędzy od mojego farorza (bo jo ze śląska jestem) - a po polsku tzn. od mojego proboszcza na zakup podstawowych rzeczy użytku codziennego dla dwóch rodzin wielodzietnych z tego miasta...a mówiąc "rzeczy użytku codziennego" mam na myśli: 50 kg mąki!!! 5 litrów oleju, makarony, ryże i coś dla dzieciaków słodkiego...a wszystko to żeby mogli na co dzień mieć chleb w domu, który sami wypiekają.

Następnie w niedzielę wraz z x. Artanem przed Mszą pojechaliśmy do każdej z tych rodzin dosłownie na chwileczkę, żeby przekazać im te rzeczy. I ja do dziś jestem głęboko poruszona. W trakcie naszej niezapowiedzianej wizyty zobaczyłyśmy prawdziwe domy tych ludzi...trudno to nazwać domami, bo nie były to warunki do prowadzenia przyzwoitej egzystencji...ale to były naprawdę DOMY!!! Zorientowałam się o tym kiedy zastanawiałam się, o co prosić Pana dla nich, dla tych rodzin, bo wydawało mi się że jest tam tak wiele potrzeb...ale wtedy dopiero zorientowałam się, że to bardzo często MY powinniśmy prosić Boga dla nas o to co oni mieli, a o czym czasem tak wielu z nas zapomina w tym "pędzącym do przodu świecie"...to są domy przez duże "D" pisane - gdzie chyba jedyną rzeczą której nie brakowało to była...MIŁOŚĆ!!! Widok malca który wstaje z łóżka i pierwsza rzeczą jaką robi to szuka ramion do uścisku i buziaka, bez względu na to czy to mama, x. Artan, czy nawet my, radość z obecności i takie uczucie w oczach ich.... Naprawdę - ujęło nas to bardzo - i jestem im bardzo wdzięczna za taką "lekcję i naukę" z której mogłam skorzystać - a teraz i Wy może też będziecie mogli czerpać...:)

Także teraz już wracamy do pracy - z pomocą Bożą, i Waszą modlitwą - owocnej mamy nadzieje.
O wieściach z Albanii będziemy jeszcze donosić do Wielkiego Świata MWDB.

Pozdrawiamy Was tam wszystkich w Polsce i zapewniamy o naszej modlitwie na dalekiej obczyźnie.
3majcie się wszyscy - z Bogiem!!!

Aga i Jaga
wolontariuszki MWDB