Listy z Albanii

Agnieszka Cwiek i Jagoda Krawczyk MWDB

Witajcie drodzy przyjaciele!!!

Ogrom GORĄCYCH pozdrowień przesyłamy z Albanii !!!

Jesteśmy już na miejscu! Pomimo wielu przygód, przesiadek i przystanków dotarłyśmy do Bilaj, po drodze będąc w Bajze u księdza Artana. Tam spędziłyśmy kilka pierwszych dni, i tak naprawdę miałyśmy bezpośredni kontakt z językiem albańskim i Albańczykami !!!

Ale może zaczniemy od początku.

Niesamowita podróż przez kraje bałkańskie i przez te CUDA BOŻE, jakimi są krajobrazy, które miałyśmy możliwość zobaczyć - po prostu zatykały dech w piersiach i była i jest dla nas ogromnym przeżyciem!!!

Czasami, gdy jechałyśmy przez szczyty górskie na wysokości ok 1.500m, miałyśmy wrażenie jakby można było dotknąć samego nieba! W dole - lazurowy kolor morza bezpośrednio łączył się ze wzgórzami!!!

Podczas postoju w Czarnogórze miałyśmy możliwość zakosztowania słonej wody morskiej, bo nie odmówiłyśmy sobie kąpieli w tak cudownym miejscu, po dość długiej podróży bez możliwości kąpieli.

W końcu po wielu perypetiach dotarłyśmy do granicy czarnogórsko - albańskiej, i choć spodziewałyśmy się miliona trudności, do których zwalczenia gotowałyśmy się od wielu dni - wpuszczono nas bez problemu! Może to zasługa paletek od badmintona wystających z jednego z plecaków.

Już po albańskiej stronie, w przygranicznym barze, pod ognistymi spojrzeniami rodowitych Albańczyków (tutaj tylko mężczyźni zaznają takich rozrywek jak restauracja) czekałyśmy na x. Artana, który pędził po nas z gór!

Tam spędziłyśmy kolejna noc a potem wyruszyłyśmy wraz z Nim na Mszę w okolicznych wioskach.

Miałyśmy okazje zakosztować górskiego powietrza z wysokości 2 tys. metrów, poznałyśmy część albańskiej młodzieży, która bardzo ciepło nas przyjęła i zaoferowała bardzo życzliwie swoją pomoc w nauce języka albańskiego (bądź co bądź - nie najłatwiejszego:)
Następnego dnia miałyśmy się spotkać z "grupką" dzieci z Ubitzy. Całą noc i ranek padał deszcz i nie sadziłyśmy, że przyjdą jakieś dzieci - ale nasza wizyta została oficjalnie ogłoszona dzień wcześniej w kościele, także naszym obowiązkiem było pojechać tam nawet jeżeli nikogo by tam nie było.

Z "pochmurnymi" minami (jak i sama pogoda), wsiadłyśmy do auta, a jak dojechałyśmy na miejsce, nie wierzyłyśmy własnym oczom. Dzieci już na nas czekały!!!

Ostateczna liczba "małych" uczestników była bliska 40 dzieciaków!!!

Pomimo bariery językowej udało nam się zarówno urozmaicić czas poprzez zabawy, jak i wspólny śpiew ku chwale Pana (i my także śpiewałyśmy po Albańsku !!! wow !!! )

Następnego dnia przyjechali po nas Padre Dario, Aga Milarczyk i ksiądz M. Gryn. Wyruszyłyśmy w kolejna podróż i wieczorem dotarłyśmy do Bilaj gdzie przeżyłyśmy najpiękniejsze w życiu przywitanie.

Dwie piękne, ogromne i świetnie widoczne tęcze powitały nas w tej okolicy i tym domu!!! (sami zobaczycie na zdjęciach!!!)

Jeszcze nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałyśmy!!!

I od razu wiedziałyśmy, że to znak od Pana który zawsze jest taaak blisko (choć każda z nas ma własną interpretacje tego zjawiska, to faktem jest, że do naszego przyjazdu na południu Albanii panowała susza)

W Bilaj zajmujemy się dziećmi, które przychodzą do przedszkola, choć latem jest ono zamknięte. Ponadto ja (Jaga!) zajmuję się (w razie potrzeby) ambulatorium i nawet (z powodzeniem:) udzieliłam już pomocy tam. A Aga stała nie niekwestionowanym mistrzem w prowadzeniu zabawy "Rybka hop! Rybka plum!" (choć zazwyczaj kondycja nie pozwala jej dotrwać do ostatniego uczestnika i ogłasza zwycięstwo całego stada :)

Miałyśmy możliwość spotkania się także z tutejsza młodzieżą, z którą rozmawialiśmy na temat powołania. (dzięki Bogu ksiądz Darek tłumaczył, bo inaczej byłaby to chyba "rozmowa z serc i oczu" ;)

Dotarłyśmy też do "Wioski Betania" - włoskiego domu dziecka w środku Albanii, gdzie wolontariusze opiekują się porzuconymi dziećmi albańskimi. Miałyśmy okazje pomóc tam przez krótką chwilę przy karmieniu dzieci (tych najmłodszych które nawet nie skończyły pół roku) od razu wiedziałyśmy, że chcemy tam wrócić.

Jest tam niesamowita potrzeba ludzkich rąk, i nawet nie tyle do pracy, ile do dania choć odrobiny miłości tym wspaniałym dzieciom.

Mamy nadzieję, że będziemy mogły odwiedzać to miejsce częściej.

Jutro wyjeżdżamy ponownie do x. Artana gdzie przez tydzień będziemy spotykać się i pracować z tamtejszymi dziećmi i młodzieżą.

Potem czeka nas praca tu w Bilja i w okolicznych wioskach ale o tym mamy nadzieje, opowiemy później.

Póki co - trwamy i nie zniechęcają nas nawet wysypki i pogryzienia przez tajemnicze owady, nie wiadomo - ludzkiego czy psiego pochodzenia.

Prosimy Was o wsparcie duchowe i będziemy wdzięczne za każdą modlitwę (co by Duch Święty napełnił nas darem języków albo chociaż jednego – albańskiego.

Zostańcie z Panem

Jagoda i Aga
Wolontariuszki MWDB