Jezus w pudełku po aspirynie

Leokadia krzyczy
Trafiła do aresztu. Prokurator wspomniał, że podejrzana ma prawo odmówić zeznań. Leokadia uczepiła się tego pomysłu. Przez chwilę milczała, próbując poukładać sobie myśli, a potem rzuciła: – Odmawiam zeznań! Prokurator zanotował: „odmawia zeznań” i dał jej protokół do podpisania. – Odmawiam też podpisu – powiedziała.

Wkrótce wezwał ją rozgniewany naczelnik lubelskiego aresztu śledczego. Wrzeszczał, że siostra ma zdjąć habit i włożyć więzienne ubranie. – Odpowiedziałam naczelnikowi tym samym: też na niego nakrzyczałam... Zrobił się jeden wielki krzyk – śmieje się Leokadia. Wołała, że to jest jej strój i nie zamierza się go wyrzec. – Zawsze byłam nieśmiała, sama nie wiem, skąd mi nagle przyszło tyle siły? Później więźniarki mi mówiły, że podejrzani najczęściej tracą głowę właśnie na pierwszych przesłuchaniach, kiedy śledczy zaczyna wrzeszczeć i straszyć. To wtedy najwięcej ludzi się załamuje i sypie nazwiska innych ludzi zamieszanych w sprawę – mówi.

Naczelnik aresztu był wtedy wyraźnie zaskoczony jej ostrą reakcją. Przestał krzyczeć, zaczął grozić przeniesieniem do więzienia. – Tam więźniarki pokażą wam, co to więzienie! – warknął. – Ludzie przeżyli Dachau, Auschwitz i inne obozy, przeżyję i ja Chełm – wypaliła. – Aleście wy im przebaczyli! – zakpił naczelnik. – Przebaczę i wam – odpowiedziała siostra. Ta riposta w końcu rozbawiła naczelnika. Dał za wygraną.

Gdy gruchnęła wieść o aresztowaniu siostry, jej znajomi w pośpiechu niszczyli swoje maszyny do pisania, na których przepisywali list biskupów i prelekcję wiceministra. Niepotrzebnie. Leokadia nikogo nie wydała. W czasie przesłuchań po prostu nie odpowiadała na żadne pytania. Pewnego dnia zdesperowany śledczy zaczął jej opowiadać o zasługach Związku Radzieckiego dla Polski. Leokadia milczała, modląc się w myśli. Nagle przysłuchujący się drugi oficer nie wytrzymał i powiedział z wyrzutem: „Koledze aż w gardle wyschło, a do was jak grochem o ścianę!”.