Jezus w pudełku po aspirynie

To nie był adwokat
Siostra szybko polubiła wiele więźniarek z celi. Niektóre siedziały za zabójstwa mężów, inne za tak zwaną aferę mięsną. Leokadia prowadziła ich wspólną modlitwę: godzinki, Różaniec, litanie. Naczelnik powiedział jej, że nie powinna tego robić, ale nie wyciągnął konsekwencji. Siostra czasem opowiadała w celi filmy, czasem przypadki z życia świętych.

Pewnego dnia Stefka, koleżanka z celi skazana za przestępstwa gospodarcze, weszła strasznie zapłakana. – Mój adwokat powiedział, że stąd nie wyjdę – łkała zdruzgotana Stefania. – No i wieczorem wspinam się na moje trzecie piętro, czyli trzypiętrowe łóżko. Bo wie pan, byłam wtedy młodsza! – uśmiecha się promiennie siostra Leokadia. – Byłam już po modlitwie, robiłam coś na drutach. I wtedy przyszła do mnie Stefania, niby to pokazać nowy wzór robótki. Powiedziała: „To nie był mój adwokat, tylko siostry śledczy. Obiecał, że jeśli coś na siostrę wykapuję, to mnie wypuszczą. Ja mam męża i dzieci... Ale wiem, że siostra jest niewinna, ja nie chcę kary Bożej”.

Stefania przekonywała śledczego, że nic o zakonnicy nie wie, bo ona z więźniarkami nie rozmawia. – Ja do dzisiaj się ze Stefką przyjaźnię, piszemy do siebie. Sądzę, że innym kobietom też oferowano donoszenie, ale mi się do tego nie przyznały. Zresztą to było bez różnicy, bo ja i tak nigdy nic nie mówiłam w celi o przepisywaniu tamtych listów – mówi siostra.

W czasie procesu siostra też nie składała zeznań. Prokurator przedstawił jednak niezbity dowód przestępstwa: tekst listu biskupów i streszczenie prelekcji wiceministra. Znaleźli go milicjanci podczas rewizji w pokoju zakonnicy. To wystarczyło. Sąd skazał siostrę na półtora roku więzienia „za przechowywanie druków zawierających fałszywe wiadomości mogące wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego”. Dopiero w niepodległej Polsce, w 1996 roku, siostrę uniewinnił Sąd Najwyższy w Warszawie.

Bluza za habit
Po skazaniu Leokadia miała kilka miesięcy przerwy w odbywaniu kary. Czasem ktoś napotkany dziwnie intensywnie ją wypytywał. – I tak siostra rozsyłała te listy? – przywitała ją wykładająca na KUL kobieta. – Gdybym się do tego przyznała, mogliby mnie oskarżyć o kolportaż, a za to groziło od trzech do 15 lat więzienia. Za „przechowywanie” było tylko od 1,5 do 3 lat – wspomina siostra. – Poza tym ciągle za mną wtedy łazili tajniacy. Jeśli ktoś za tobą człapie krok w krok, i tą samą gębę spotykasz wiele razy w ciągu dnia, to przecież nie jest przypadek. Ale zachowywałam się normalnie – mówi.