Transseksualizm a prawo kanoniczne

1.5. Zakończenie

Kończąc rozważania poświęcone zagadnieniu transseksualizmu w aspekcie prawa kanonicznego, nie chciałbym, aby zostały one niekorzystnie odebrane przez Czytelnika. Takie ryzyko bowiem istnieje. A to chociażby z racji odrębnego sposobu ujęcia tej problematyki. Nie trudno bowiem nie zauważyć istotnych różnic pomiędzy prawem kanonicznym a świeckim.

Ktoś może powie, że stanowisko Kościoła jest w tej dziedzinie bardzo ortodoksyjne, zatwardziałe i nieżyciowe. Chciałbym podkreślić, że doktryna kanoniczna poświęcona tej tematyce jest bardzo młoda, i jestem przekonany, że duża część jej przedstawicieli na pewno nie patrzy na ów problem bez zrozumienia i emocji. Jako dowód na to pozwolę sobie przytoczyć słowa R. Sobańskiego, który rozważania na temat transseksualizmu kończy w ten oto sposób: „(…) transseksualista bardziej niż inni potrzebuje wsparcia drugiej osoby, wspólnoty z osobą o płci, do której skierowuje ją własny psychiczny popęd płciowy. I takim osobom trzeba powiedzieć, że ich struktura psychiczna jest wadliwa, bo niezgodna z biologią? Przy czym ich intelekt i wola funkcjonują prawidłowo, są zdolni do świadomych aktów (czego dowiedli także, usiłując dostosować swe ciało do psychiki). «Uporządkowali » sprawę w USC, ale teraz dowiadują się, że zawarcie małżeństwa sakramentalnego nie jest możliwe. Czy można się dziwić, że czują się potraktowani w sposób mało ludzki? [279]”.

Przypisy
230 U. Navarette w swojej pracy Transsexualismus et ordo canonicus („Periodica” 1997, nr 86) podejmuje także zagadnienie zdolności osób transseksualnych do kapłaństwa i życia konsekrowanego.

231 Jak wynika z dokumentu Papieskiej Rady ds. Rodziny: Ludzka płciowość: prawda i znaczenie. Wskazania dla wychowania w rodzinie – 8.12.1995, w: Posoborowe dokumenty Kościoła Katolickiego o małżeństwie i rodzinie, pod red. K. Lubowickiego, t. 2, Kraków 1999, s. 306.

232 G. Dzierżon, Niezdolność do zawarcia małżeństwa jako kategoria kanoniczna, Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2002, s. 105.

233 Cyt za: J. Huber, Transseksualizm i transwestytyzm…, s. 32.

234 Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Familiaris consortio – 22.11.1981, w: Adhortacje apostolskie Ojca Świętego Jana Pawła II, Kraków 1996, s. 102.

235 J. Huber, Transseksualizm i transwestytyzm…, s. 32.

236 Tamże, s. 31–32; por. także: G. Dzierżon, Niezdolność do zwarcia małżeństwa…, s. 102–104.

237 Pamiętajmy jednak o uwagach poczynionych w części I, rozdział 1, paragraf 4.

238 G. Dzierżon, Niezdolność do zwarcia małżeństwa…, s. 103.

239 M. Pompedda, Nuove metodiche di interventi sulla vita umana e diritto matrimoniale canonico, w: Progresso biomedico e diritto matrimoniale canonico, pod red. C. Zaggia, Roma 1992, s. 105.

240 Co nie oznacza, że doktryna kanoniczna w ogóle nie posługuje się tym terminem.

241 J. Huber, Transseksualizm i transwestytyzm…, s. 34.