W oczach nie ma trądu

Dziś mija ósma rocznica śmierci Ani Sułkowskiej. To ona wprowadziła mnie w świat życie trędowatych i ich rodzin. Odsłaniając tajemnice Indii, pokazywała też, jak można zaradzić wykluczającemu ze społeczeństwa stygmatowi tej choroby, która od tysięcy lat budzi strach i rodzi uprzedzenia. To dzięki niej poznałam ośrodek Jeevodaya i pracującą w nim od prawie 36 lat doktor Helenę Pyz, a także Puri, gdzie trędowatym pomagał ojciec Marian Żelazek. W czasie jednej z podróży Ania mówiła mi o chrześcijańskim miłosierdziu, które wkracza w „karmę wykluczenia”. Gdy zobaczyła, że boję się tej choroby, powiedziała: „Patrz im w oczy, w nich nie ma trądu”. W Indiach, które przodują na świecie w rozwoju najnowocześniejszych technologii, pojawienie się okaleczeń po trądzie wciąż oznacza zepchnięcie na najniższy szczebel drabiny społecznej i stanie się niedotykalnym. Odbija się to na dzieciach trędowatych, które choroba rodzica wyklucza z życia w wiosce, dostępu do studni, a przede wszystkim z dostępu do edukacji.

Ania zrobiła bardzo wiele, by dzieci z rodzin trędowatych nie tylko nie musiały przeszukiwać śmietników, by zaspokoić głód, ale przede wszystkim, by mogły pójść do szkoły. Tak, jak pragnął założyciel Jeevodaya, dawała im szanse otwierające przed nimi świt nowego życia, bo to właśnie oznacza nazwa ośrodka. Wspierając działania doktor Heleny, która żyje wśród trędowatych, Ania zawsze pozostawała gdzieś na drugim planie, nie sprawiało jej to jednak problemu, swą miłością do Boga i człowieka grała jednak w Jeevodaya pierwsze skrzypce. Helenie i mieszkańcom ośrodka oddała całe swoje serce. Mnożyła dobro, zarażała nim innych. Ziarno, które zasiała swą cichą pracą i otwartością na człowieka, wciąż przynosi stokrotne owoce.

Symboliczne jest to, że moment jej śmierci i pogrzebu jakby klamrą spiął Światowy Dzień Trędowatych, który przypada w ostatnią niedzielę stycznia. Przypomina on, że znany z kart Biblii trąd wciąż istnieje i nadal wyklucza. W 2023 r. odnotowano na świecie ponad 180 tys. nowych przypadków trądu, z czego najwięcej w Indiach. Warto pamiętać, że Jeevodaya skończyło 55 lat i jest najstarszym wciąż działającym ośrodkiem rehabilitacji trędowatych w Indiach, stworzonym dzięki ofiarnym sercom Polaków, przez Polaków wciąż prowadzonym i utrzymywanym. Ta polska pomoc od początku niesiona w imię Jezusa, poprawiła „karmę” wielu. Jest z czego być dumnym. Ania była. Nie była to jednak duma, która nadyma egoizm, ale która pcha do cichej pracy, by móc zrobić jeszcze więcej. Tego „więcej” nadal potrzeba.