Święty Andrzej Bobola: Obrońca wiary

Odwiązali go wreszcie oprawcy i okręcili sznurem, a dwa jego końce przymocowali do siodeł. Tak musiał Święty biec za końmi, popędzany kłuciem lanc. W Janowie był właśnie targ. Tłum zaczął się gromadzić. Przyprowadzono kapłana przed dowódcę. Ten zapytał: „Jesteś ty ksiądz?". „Tak", odparł Święty. „Moja wiara prowadzi do zbawienia. Nawróćcie się". Dowódca zamierzył się szablą i byłby zabił Świętego, gdyby ten nie zasłonił się ręką, która została zraniona. Kapłana zawleczono do rzeźni miejskiej, rozłożono go na stole i zaczęto przypalać go ogniem. Na miejscu tonsury wycięto mu ciało do kości na głowie, na plecach wycięto mu skórę w formie ornatu, rany posypywano sieczką, odcięto mu nos, wargi, wykłuto mu jedno oko. Kiedy z bólu i jęku wzywał stale imienia Jezus, w karku zrobiono otwór i wyrwano mu język u nasady. Potem powieszono Męczennika twarzą do dołu. Uderzeniem szabli w głowę zakończył dowódca nieludzkie męczarnie kapłana dnia 16 maja 1657 roku.

Święty Andrzej Bobola był uważany za patrona i opiekuna Polski na długo przed swoją kanonizacją. W okresie rozbiorów często szukano u niego pomocy. Miał też wygłosić przepowiednię o odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Świadczy o tym opowieść polsko-białoruskiego jezuity, o. Grzegorza Fielkierżamba. Wprawdzie Kościół nie potwierdził tej przepowiedni swoją powagą, jednak na ziemiach polskich powszechnie w nią wierzono. Opowieść o. Fielkierżamba o przepowiedni św. Andrzeja Boboli wydrukowała w 1854 r. włoska "Civilta Cattolica", następnie pisma francuskie, a w 1855 r. przedrukował "Przegląd Poznański".

Oto opowieść ks. Fielkierżamba:

"W roku 1819 znajdował się w Wilnie o. Korzeniecki, dominikanin, kapłan wysokiej świętości i sławny kaznodzieja. Walczył on nieustannie z niezmordowaną gorliwością przeciw błędom schizmatyckim i to nie tylko z kazalnicy, ale także w uczonych dziełach, które nań sprowadziły ze strony rządu rosyjskiego zakaz miewania kazań, ogłaszania jakichkolwiek pism, nawet spowiadania. Tak tedy zamknięty w klasztorze i skazany na nieczynność, biedził się w swojej samotności z myślą, że nic nie może zrobić dla chwały Bożej i zbawienia braci.