Łap Go! Bo się potłucze

Magdalena objechała cały świat. Jaka była? – pytam mieszkającego nieopodal Warszawy małego brata Morisa. Słyszał, jak założycielka zgromadzenia mówiła młodym mniszkom: „Nie bójcie się wyruszać na wszystkie kontynenty lekkie, lżejsze od mydlanych baniek”. Jak można, mając taki bagaż doświadczeń, wspomnień, przyjaźni, wyruszyć lekkim jak piórko, bez oglądania się wstecz? – To bardzo łatwe, bo idziesz z Jezusem. Czego masz się bać? Pamiętam taką scenę: Sahara, siedzieliśmy na podłodze (nie mieliśmy krzeseł, żadnych mebli). Byliśmy ubrani jak Arabowie. Nagle przełożony powiedział: ty wyruszysz do Japonii, ty do Wietnamu. Ja trafiłem do Maroka. Nie znałem tam nikogo. Wiedziałem tylko, że mam mieszkać w dzielnicy slumsów, wśród baraków. Musiałem znaleźć pracę, aby przeżyć, nauczyć się mówić po arabsku. Ale: Jezus jest z nami! – opowiada brat Moris. – To szaleństwo… – przerywam. – Zgadza się. Całkowite szaleństwo.

Siostra Zosia z figurką, której… wypada z rąk Jezus



Tu jak na dłoni widać, że Bóg wybiera to, co słabe i kruche

Jak w domu
Jezus jest z nami. To zdanie słyszę w Tre Fontane nieustannie. I czuję, że tak jest. Okazuje się, że to nie tylko moje odczucie. – Dom Małych Sióstr Jezusa jest niczym cicha oaza dyskretnie ukryta w codziennym zgiełku Wiecznego Miasta. Pewnie dlatego tak bardzo lubię tu wracać – opowiada ks. Szymon Kiera, który w stolicy Włoch przygotowuje doktorat. – Rzym pod wieloma względami przypomina ogromny tętniący życiem ul. Wystarczy spojrzeć na zatłoczone place, wsłuchać się w wielojęzyczny gwar ulic, wejść do wypełnionej pielgrzymami Bazyliki Świętego Piotra. W tym bogactwie doznań niewielu z odwiedzających Wieczne Miasto potrafi się wyciszyć czy skupić na dłuższej modlitwie. Ja, na szczęście, znalazłem swoje miejsce duchowego odpoczynku w Tre Fontane na obrzeżach Rzymu.