Łap Go! Bo się potłucze

Deszcz bębnił o parapety. Za oknami ciemna noc. Dochodziła północ. Nie widziałam Magdaleny, widziałam Jezusa na krzyżu. Leżała bezbronna na łóżku, nie chciała wziąć przeciwbólowych leków. „Nie chcę mniej cierpieć”, wyszeptała – siostrze Zosi łamie się glos. – Miałam w sercu ogromny pokój, paschalną radość. Nagle spotkałam się z jej spojrzeniem. Spojrzała na mnie tak przenikliwie, że się przestraszyłam. Zaśpiewałyśmy „Maryjo, Królowo Polski”. Magdalena szepnęła: – Jeszcze bramy raju są przede mną zamknięte. Idźcie spać. Poszłyśmy. To była jej ostatnia noc. Następnego dnia
zmarła, przepraszam: urodziła się do nieba – poprawia się mała siostra.

W pełnej światła kaplicy trwa nieustanna adoracja

Ziarno obumarło. Po to, by wydać potężny owoc. Gdy umierała Magdalena, padał mur berliński, a na moskiewskim placu Czerwonym po 50 latach odezwały się dzwony. Dziś założone przez nią zgromadzenie ma swe domy w 67 krajach świata. Prawie 300 wspólnot skupiających siostry 70 narodowości modli się na wszystkich kontynentach. – Możemy o sobie powiedzieć, że dopiero wtedy naprawdę kochamy Kościół, gdy cierpiałyśmy dla Niego – przypominała mniszkom Magdalena. – Betlejem leży obok Jerozolimy. Krzyż obok żłóbka. Krwawa męka obok cudu narodzin. To naczynia połączone. W pełnej światła kaplicy trwa nieustanna adoracja. Znów spoglądam dyskretnie na stojący obok mnie budzik. Jak długo się tu zasiedziałem? Czas zatrzymał się w miejscu. Która może być godzina? – zastanawiam się. Na zegarowej tarczy czytam napis: Jest godzina kochania Boga.