Na szlaku żółtej strzałki

Każdemu jego kamień
Jest na Camino miejsce szczególne. Krzyż, pod którym pielgrzymi zostawiają dźwigane od początku podróży kamienie. Drobne kamyki i całkiem spore okruchy skał symbolizują grzechy – im cięższy grzech, tym większy powinien być kamień.

Mój jest niewielki, lecz bardzo do mnie przywiązany. Mimo usilnych starań nie udaje mi się go znaleźć po ciemku w kieszeni plecaka i dołożyć do kopca. Cruz de Ferro zostaje z tyłu, a mój balast wciąż przypomina o swojej obecności, podskakując w plecaku w rytm zupełnie niesymbolicznych wyrzutów sumienia.
Decyduję się na spowiedź w języku francuskim. W krótkim czasie opracowuję nową regułkę: „Żałuję za grzechy, których nie pamiętam i za te, które pamiętam, ale nie umiem ich nazwać po francusku”. Nie muszę z niej korzystać. Tuż przed wejściem do Santiago znajduję polskiego księdza. Bóg ma poczucie humoru. I tylko kamień przywiozę do domu.

Trzech pielgrzymów z Polski
Sennymi uliczkami szlak prowadzi do serca Santiago de Compostela. Każdy pielgrzym wchodzi do katedry, oddaje pokłon św. Jakubowi i obejmuje figurę Apostoła na znak przyjęcia wiary przez niego przekazywanej. Wypełniający świątynię radosny gwar cichnie tylko pod- czas Eucha- rystii, dopóki nie zostanie rozkoły- sana olbrzymia kadzielnica – Botafu-meiro.

„Trzech pielgrzy- mów z Polski” – ksiądz przed Mszą informuje, ile osób zakończyło Camino. Dziś te słowa dotyczą także mnie. W jednej ręce compostelka, w drugiej – dłoń innego pielgrzyma. I tylko serce nieśmiało tęskni za ciszą w Drodze. Trzymane przez spowiednika dziecko penitentki wyciąga rączki do przechodzących.

Koniec ziemi
Fisterra – koniec ziemi. Niewielka miejscowość nad Atlantykiem, dawniej uważana za koniec lądu, dziś wyznacza koniec Camino de Santiago. Według legendy, tutaj do skalistych brzegów przybiła łódź z ciałem Apostoła. Tutaj też znajduje się słupek z cyfrą „0”, a ocean wyrzuca na brzeg słynne muszle.
„Pielgrzym zaczyna Drogę, nie wiedząc, co robi, i kończy ją, poznając siebie i Jezusa”. Czy ja Go poznałam? Zobaczę, gdy opadną mgły.


artykuł z numeru 40/2006 Gościa Niedzielnego