Pustynia w areszcie

Wolność to czasem kara

Grzegorz planuje, że po wyjściu z aresztu ułoży sobie życie razem z opiekunką córki, która zajmuje się nią od urodzenia. – Jest wierząca, zapytała mnie, jak będzie z moją wiarą, jak stąd wyjdę. Nie wiem – mówi ostrożnie. – Jak wyjdę, to będę wiedział. Tylko Bóg wie, jak będzie – dodaje.

To jeszcze 2 lata, ale już planuje powrót na gospodarkę; teraz zajmuje się nią brat. I imprezę, na którą zaprosi znajomych z więziennej grupy. Przez chwilę wszyscy wybiegają w przyszłość. – Oby jego wolność nie stała się niewolą. Bo tak może być – Sebastian II ściąga wszystkich na ziemię. – Dla niektórych wolność to jest kara – dodaje Sebastian I. 

Szczepanowi zostało jeszcze 11 miesięcy w areszcie. – Pochodzę z rodziny głęboko wierzącej. W pewnym momencie moja droga zaczęła skręcać w bok. Kiedy bliscy coś mówili, uważałem, że przesadzają. W końcu okazało się, że doszedłem tą drogą na Wieczorka – podsumowuje. – Dziś widzę, że bez Boga daleko się nie zajedzie, ale tego musi życie nauczyć. Zostawiłem rodzinę, odszedłem od żony. Mieszkaliśmy tak, że ona na piętrze, ja na parterze. Teraz poczułem, że są mi potrzebni. Kiedy żona przyjechała na drugie widzenie, to pierwszy raz od 3 lat pocałowaliśmy się. Może takie doświadczenie człowiekowi przydaje się. Prorocy w Starym Testamencie szli w miejsca odosobnione, żeby nabrać wiary. Tu nie ma pustyni, za to jest Wieczorka 10 – kwituje.

Na kursie najbardziej przemawiały do niego świadectwa kolegów. – Jestem uodporniony na wszelkie terapie. To, co mówią psycholodzy, do mnie nie dociera. Ale jak ktoś powie, co w życiu przeżył, co mu pomogło, to trafia – zauważa. Ważny jest też sam fakt, że ludzie z zewnątrz nie odrzucają ich. W świadectwie po ostatnim kursie ktoś napisał: „Jestem wdzięczny tym ludziom, że tu przyszli i zajęli się nami, wyrzutkami społecznymi”.