Nowa relacja ze Stwórcą

Fragment książki o. Jakuba Kołacza SJ "Po kostki w wodzie" publikujemy za zgoda wydawnictwa WAM.

Ilekroć mówimy: „kocham”, mamy nadzieję, że miłość, którą wyznajemy, jest nie tylko prawdziwa, ale także wieczna, że będzie trwać nie tylko do śmierci, jak to przysięgamy podczas ceremonii zawarcia małżeństwa, ale na zawsze, bo nigdy się nie skończy. Istotnie, odwołanie się do śmierci stanowi swego rodzaju sprawdzian, czy miłość jest prawdziwa, czy też wiele jeszcze jej brakuje do doskonałości. Jeśli jest autentyczna, to nawet śmierć nie wydaje się jej straszna; prawdziwe uczucie nigdy nie umiera, sięga aż do nieba. Prawdziwej miłości nie zabija też ból rozłąki. Co ciekawe, także wtedy, gdy wyznajemy ją po raz drugi, trzeci czy dziesiąty, zawsze mamy nadzieję, że tym razem jest to uczucie prawdziwe i że w tym konkretnym przypadku nigdy się nie skończy.

  e.wydawnictwowam.pl Jakub Kołacz SJ: "Po kostki w wodzie. Siedem katechez o wierze uczniów Jezusa" Patrząc na to chłodnym okiem, widzimy, że nadzieja taka nie ma żadnego uzasadnienia, ponieważ zakochanie zawsze łączy się z ryzykiem, które jednak – trzeba zdobyć się na odrobinę szaleństwa – każdy podejmuje z radością. Podobnie rzecz ma się w przypadku wiary w Boga. Historię uczniów Jezusa rozpoczęliśmy od nietypowego momentu: od nocnego spotkania apostołów z Nauczycielem kroczącym po jeziorze. Otrząsnąwszy się ze strachu, uczniowie po raz pierwszy poważnie się zadziwili i przyznali, że Jezus jest Synem Boga. Było to trochę niezwykłe i nieco pospieszne podsumowanie ich dotychczasowego doświadczenia przebywania z tym niezwykłym człowiekiem. Od momentu, kiedy zostawili wszystko, co posiadali, i wyruszyli z Nim na wspólną wędrówkę, tak wiele się wydarzyło… Można sądzić, że właśnie po tym wydarzeniu niejeden z Dwunastu raz jeszcze spojrzał wstecz, aby z perspektywy nowych doświadczeń powtórnie przeanalizować decyzję, od której wszystko się zaczęło.

Dlaczego zdecydowali się na ten krok? Początkowo kierowali się intuicją, coś im podpowiedziało, że Nauczyciel może im dać to, czego w głębi serca pragnęli. Niektórzy ewangeliści nie podają żadnych szczegółów powołania, jakby chcieli podkreślić jedynie fakt wybrania przez Boga, wobec którego człowiek wierzący nie powinien ani nie może odpowiedzieć inaczej, jak tylko wielkodusznie akceptując zaproszenie. Marek wspomina o powołaniu, ale wydaje się, że robi tak tylko po to, aby uniknąć pytań, skąd uczniowie wzięli się przy Jezusie. Ubogacił on swój opis obietnicą: „staniecie się rybakami ludzi” (Mk 1, 17).

Zapowiedź ta, zrozumiała dla pierwotnych chrześcijan oraz dla nas, którzy jesteśmy spadkobiercami tradycji apostolskiej, jeśli w istocie padła, samym uczniom musiała wydawać się co najmniej zagadkowa; najpewniej jej nie zrozumieli. Podobnie sytuację tę przedstawił Mateusz (4, 18–20). Czytając jego opis, można nawet mieć wrażenie, że rybacy od dawna wiedzieli już o Jezusie i być może nawet w Niego wierzyli, powołanie zaś było czystą formalnością albo „zaszczytnym wyborem”. W rzeczywistości za słowami: „Pójdź za Mną”, jakie usłyszał każdy z przyszłych apostołów, kryje się całkiem inna historia.

Chcąc lepiej zrozumieć, co działo się w duszach rybaków, spójrzmy na dwie pozostałe Ewangelie. Łukasz pokazuje najpierw Jezusa nauczającego z łodzi, która należała do Szymona Piotra; Mistrz poprosił rybaka, aby odbił nieco od brzegu, by tłumy mogły lepiej Go słyszeć. Gdy zaś skończył, zwrócił się do Piotra i jego współtowarzyszy (którzy do tej pory byli jedynie słuchaczami, jak wszyscy inni): „Wypłyń na głębię. Zarzućcie wasze sieci na połów!” (Łk 5, 4). W odpowiedzi Piotr spontanicznie wyraził swoje wątpliwości i zniechęcenie: „Trudziliśmy się przez całą noc i nic nie złowiliśmy”. Kiedy to mówił, w jego duszy dokonało się jednak coś, co kazało mu zmienić zdanie, dlatego natychmiast dodał: „Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci” (Łk 5, 5).