Nowa relacja ze Stwórcą

Gdyby zatem chcieć podać najbardziej zwięzłe i uniwersalne kryterium bycia uczniem Jezusa, wskazówkę ważną kiedyś, ale aktualną także i dziś, można by powiedzieć, że uczniem jest ten, który w życiu „najpierw szuka królestwa Bożego i jego sprawiedliwości” (por. Mt 6, 33), tego królestwa, którego nadejście głosił Chrystus. Zaproszenie do przyjęcia takiej filozofii życia Jezus kieruje do słuchających Go tłumów między innymi wtedy, gdy mówi o konieczności zaufania Bogu, podając za przykład polne kwiaty i ptaki (por. Mt 6, 25–34). W rzeczywistości Pan nie tyle poucza, ile wręcz strofuje słuchaczy, jakby wprost wytykał im błędy. Przykład ten odwołuje się do codziennego zabiegania o rzeczy konieczne dla życia, a także o te, które – choć nie są aż tak ważne – za takie starają się uchodzić. Z tego względu nauczanie to może wydawać się nieco kontrowersyjne i nie do końca jasne. Rzeczywiście, gdyby chcieć przeanalizować wszystkie możliwe interpretacje tego fragmentu Pisma oraz wnioski, jakie wyciągano z jego lektury, przekonujemy się, że niektórzy do słów Jezusa dodawali określenie „zbytnio”. Dzięki temu otrzymywali nakaz: „Nie troszczcie się zbytnio…”, co dawało im poczucie, że nie bujają w chmurach, ale zachowują umiarkowany realizm.

Inni, przeciwnie, zapominając o ostrzeżeniu Pawła: „Kto nie chce pracować, niech też nie je” (2 Tes 3, 10), ograniczali swe potrzeby do minimum, przynajmniej do czasu, i poświęcali się wyłącznie modlitwie i kontemplacji. Ponieważ bez pożywienia można kontemplować najwyżej parę dni (potem, zamiast o Bogu, myśli się tylko o chlebie), zaczynali żyć na cudzy rachunek i kosztem innych. Gdyby jednak i jednych, i drugich zapytać, co dla nich oznacza być uczniem Chrystusa, trudno byłoby im udzielić odpowiedzi innej niż wymijająca. Tymczasem Jezus jest konkretny i podaje jasne kryterium: „Na pierwszym miejscu powinniście stawiać zawsze troskę o królestwo Boże” (por. Mt 6, 33). To znaczy, że wszystkie działania, jakie podejmuje ten, kto stał się uczniem Chrystusa, nie powinny być „krótkoterminowe”, lecz mają sięgać wieczności Bożej.

Mówiąc konkretnie, celem chrześcijanina nie jest zdobycie majątku albo, odwrotnie, wyrzeczenie się go i życie w ubóstwie, nie jest nim także wybranie takiego czy innego stanu życia: założenie rodziny, życie samotne lub wybór kapłaństwa, ani uzyskanie wykształcenia, osiągnięcie poczucia bezpieczeństwa, pomoc innym, ani też zdobycie określonej pozycji społecznej lub funkcji albo, przeciwnie, decyzja o anonimowym życiu, stroniącym od uznania i aplauzu. Wszystko to są wyłącznie środki, mniej lub bardziej krótkoterminowe, które powinny stać się częścią naszej troski o królestwo Boże. Jeśli więc uznamy, że coś przybliża nas do Boga, a Jemu z kolei ułatwia działanie, bo przekształca nas w skuteczne narzędzia budowania Jego królestwa, winniśmy za tym iść. Kiedy jednak coś oddala nas – jako uczniów Chrystusa – od Boga i Jego spraw, winniśmy od tego stronić jak od ognia.

Co ciekawe, Bóg obiecuje, że sam zatroszczy się o wszystko, co wprawdzie nie jest niezbędne do przeżycia, ale dzięki czemu życie staje się o wiele przyjemniejsze. Bóg przede wszystkim daje piękno. Najlepszym przykładem tego są polne kwiaty, które nieświadome niczego wzbudzają ogromny zachwyt. Tego piękna nie tworzy umiejętnie nałożony makijaż. Jego korzenie sięgają samego stworzenia. Bóg też daje smak temu, co jemy. Przekonujemy się o tym, patrząc na ptaki. To tylko dwa przykłady nieustannego zaangażowania Boga w sprawy ludzkie. Mają one jednak upewnić tego, kto chciałby zostać uczniem Jezusa, że pośród zwykłych trosk zawsze warto myśleć o wieczności; o wszystkim innym pomyśli Bóg. Taka jest rzeczywistość życia ludzi zaproszonych do wspólnoty z Jezusem.