Jesteście kluczem otwierającym niebo

– Rok Życia Konsekrowanego był bardzo potrzebny. Jestem dość krótko w klasztorze, ale człowiek bardzo szybko przyzwyczaja się do różnych rzeczy. Ten czas pozwolił mi na nowo odkryć wyjątkowość i wartość tego powołania, a przede wszystkim odświeżyć miłość do Pana Jezusa – dodaje.


Siostry od wielu osób otrzymują wsparcie modlitewne, ale oczywiście nie brakuje drwin. – Nasza siostra miała na to sposób. Zawsze, gdy słyszała za plecami zdanie: „O, pingwin idzie!”, odpowiadała: „Dziecko, co miałeś z biologii? Bo moim zdaniem pingwiny wyglądają zupełnie inaczej!” – uśmiecha się siostra Brygida. 


Habit przypomina o Bogu


Inne pomysły na życie miał także kapucyn o. Grzegorz Marszałkowski z Nowej Soli. – Chciałem być marynarzem, potem – matematykiem, a później zacząłem myśleć o kapłaństwie. Ostatecznie trafiłem do kapucynów – wyjaśnia o. Grzegorz, który jest w zakonie od ćwierć wieku. – Dziś mogę powiedzieć tylko: „Deo gratias” [z łac. „Dzięki Bogu” – przyp. red.]. Oczywiście nie jest łatwo, ale przez trudności Pan Bóg prowadzi do dojrzałości. Ten Rok Życia Konsekrowanego pokazał mi, ale również braciom, jak ważne miejsce zajmujemy w Kościele. Myślę, że ludziom świeckim także. Ich proszę, aby nie ustawali w modlitwie w intencji osób konsekrowanych, a tych, którzy śmieją się z nas i czasem nas wyzywają – aby spróbowali porozmawiać z jakimś zakonnikiem czy siostrą zakonną. Aby nie bali się zmniejszyć dystansu – dodaje z uśmiechem.


Na szczerą rozmowę otwarty jest zawsze także franciszkanin konwentualny o. Zdzisław Tamioła z Zielonej Góry. – Osoby konsekrowanego przypominają o duchowości i że istnieje coś więcej niż tylko doczesność. O tym, że jest druga strona medalu życia człowieka. Nie wolno tego zmarnować – zauważa ojciec Zdzisław. – Bardzo trafnie to ujął mój kolega lekarz, który powiedział do mnie: „Wiesz, kiedy widzę kogoś w stroju duchownym, czy to siostra zakonna, czy zakonnik, czy też ksiądz diecezjalny, to on mi zawsze przypomina o Panu Bogu”. I coś w tym jest. Człowieka współczesnego otacza mnóstwo znaków. My też jesteśmy takim znakiem, Bożym znakiem. Dlatego najpierw spotykamy się wspólnie na modlitwie, a dopiero potem wychodzimy do ludzi – dodaje.