Ludzie o przebitym sercu

Tajemnica w nas

Jak rozpoznać powołanie do takiego życia? – Byłam bardzo ciekawa, kim są i jak żyją te siostry, które uczyły mnie katechezy w szkole podstawowej – wspomina s. Stanisława, która pochodzi z parafii Obryte. – Coś mnie do nich ciągnęło. Jako dziewczynka nie mogła się doczekać tej chwili, gdy będzie mogła pójść do nowicjatu – wspomina uśmiechnięta s. Stanisława.

– To po części tajemnica, ale dużo od nas zależy. Jeśli nasze serce szuka wyciszenia w rekolekcjach i dniach skupienia, to będziemy bardziej otwarci na słuchanie Pana Boga. W moim przypadku było tak, że Pan Bóg przemówił do mnie podczas adoracji, przez słowo Boże. Gdybym sama nie zrobiła tego wysiłku, by wyjechać z domu, przeznaczyć ten czas na spotkanie z Nim, to na pewno bym tego głosu nie usłyszała, bo trudniej usłyszeć go w wirze tego świata – dzieli się swym świadectwem s. Anuncjata, misjonarka Krwi Chrystusa z Rogozina k. Płocka. – Jeśli odczytało się w sercu, że chce się iść za tym głosem, to trzeba być temu wiernym. Dobrze jest też rozmawiać z kierownikiem duchowym, jakąś zaufaną osobą, która pomoże rozeznać – dodaje.

Kto policzy, kto zważy?

W diecezji płockiej istnieje 6 zakonów i zgromadzeń męskich (8 klasztorów) oraz jedno stowarzyszenie życia apostolskiego. W 30 domach działa 12 żeńskich zakonów i zgromadzeń zakonnych. Od 2006 r. w diecezji są obecne wdowy konsekrowane. Jak stwierdza synodalny dokument „Życie konsekrowane w Diecezji Płockiej”, „trudno jest policzyć wszystkie działania apostolskie i charytatywne poszczególnych domów zakonnych, opisać rodzaje udzielanej pomocy, a zwłaszcza stałą otwartość na potrzeby innych. Nie da się zważyć godzin spędzonych przez osoby konsekrowane na modlitwie, ekspiacji i rozmowie z drugim człowiekiem potrzebującym wsparcia”. To wielki skarb, który jest dobrem duchowym Kościoła.

„W diecezji płockiej istnieje zbyt mało wspólnot życia konsekrowanego. Obecność nowych wspólnot osób poświęconych Bogu mogłaby wzbogacić życie Kościoła na Mazowszu północnym i ożywić jego apostolstwo” – czytamy w dokumencie. – „Zachęca się wspólnoty zakonne, aby wierne duchowi swojego instytutu pomagały w uczeniu się sztuki modlitwy i pielęgnowaniu życia duchowego. Niech szerzą zdrowe, katolickie formy duchowości, organizują rekolekcje zamknięte oraz umożliwiają innym wiernym uczestniczenie w liturgii celebrowanej w swoich kościołach i kaplicach, z zachowaniem norm dotyczących klauzury”.