Ludzie o przebitym sercu

Dobiegł końca Rok Życia Konsekrowanego, który był swoistym gromadzeniem energii do pracy apostolskiej, ale też otwarciem księgi synodalnej w Kościele płockim, w której wyrażono m.in. nadzieję na żywą obecność i zaangażowanie zakonów w dziele nowej ewangelizacji.

– Za sprawą papieża Franciszka płynnie przechodzimy z Roku Życia Konsekrowanego w Rok Miłosierdzia. Płynnie, bo ma on za zadanie dotknąć serc i umysłów tak, aby wszyscy pojęli, że wierząc w Boga, spotykają miłosierną Miłość i że ta miłosierna Miłość może stać się obecna w naszym codziennym życiu. Któż jak nie wy jesteście w Kościele uosobieniem tego wzroku utkwionego w miłosiernym Panu? – pytał 2 lutego bp Piotr Libera zakonników i zakonnice zgromadzonych w płockiej katedrze. – Niech nie brakuje wśród płockich zakonników i zakonnic ludzi o „przebitym sercu”, uosabiających w konkrecie Chrystusowe Oblicze miłosierdzia Ojca, misericordiae vultus – prosił. I wyjaśniał, że chodzi tu o wzór chrześcijańskiej postawy: współczucia, wrażliwości, nieranienia bliźniego – na wzór Maryi.

Nie stać bezczynnie pod krzyżem

Konsekrowani dają świadectwo życia, które choć upływa w klasztorze, jest jednak blisko ludzkich spraw. To oni pierwsi wstają do modlitwy, gdy jest jeszcze wcześnie rano. Wspólnie odmawiają modlitwy, indywidualnie odprawiają rozmyślanie nad słowem Bożym, uczestniczą we Mszy Świętej. I tak „duchowo uzbrojeni”, po śniadaniu, idą do obowiązków.

– Może ktoś pomyśli, że to oczywiste, ale tak jest naprawdę, że najważniejsze chwile spędzone w klasztorze to adoracja Najświętszego Sakramentu i rozmyślanie nad słowem Bożym. To daje mi siłę, aby wyjść na zewnątrz, do pracy i tam dawać świadectwo – mówi s. Ancilla, pasjonistka z Płocka. – To normalne życie, gdzie robi się to wszystko, co należy zrobić w rodzinie, a więc: praca zawodowa, gotowanie, sprzątanie, itp. Ale duch przy spełnianiu tych obowiązków jest inny, a to wszystko dzięki temu, że mieszkamy pod jednym dachem z Panem Jezusem: kaplica jest na wyciągnięcie ręki. Światłem dla każdej pasjonistki są tu słowa naszej założycielki – m. Józefy Hałacińskiej: „Aby nie stać bezczynnie pod krzyżem Jezusa”. Każda chwila, doświadczenie i każdy krzyż mają swój sens w Bogu, są po coś – mówi s. Ancilla.

Po wyjściu z kaplicy szarytki są ciągle w drodze, między chorymi i potrzebującymi. – Idziemy, aby służyć ubogim – mówi s. Stanisława z Płocka. – Chodzi o to, żeby umieć wejść w ich położenie. Ostatnio przyszedł do nas młody chłopak, który prosił o modlitwę. Mówił mi: „Proszę siostry, to już dwa miesiące, jak nie biorę narkotyków, ale mam taki lęk”. Ja odpowiedziałam: „Wiesz, bo diabeł czuje, że idziesz na dobrą drogę, chce cię omotać lękiem”. On mi mówi: „Moi rodzice rozeszli się, tata pił, mama mnie wyrzuciła”. Ja odpowiadam: „Nie myśl o tym, nie lękaj się, jesteś na dobrej drodze”.