Zapukaj i daj im chleb

Rok Miłosierdzia rozpoczął się na dobre. Czy sługa Boży bp Wilhelm Pluta docierał na peryferie tak, jak zachęca nas papież Franciszek? Bez wątpienia! Nie tylko miał wiele do powiedzenia o miłosierdziu, ale przede wszystkim za tymi słowami szły czyny. „Ludzie skądinąd nieraz nawet zacni, uczciwi tak rażą swym brakiem serca do bliźnich. To wielki błąd, wielka plama na duszy dążącej do doskonałości, chcącej być pobożną. To wielce razi ludzi stojących z dala od Kościoła, jeżeli nasi »pobożni« ludzie, którym zależy na Bogu, którzy często są w Kościele, często komunikują, należą do 
organizacji katolickiej, a nie umieją nieraz okazać najzwyczaj-
niejszej miłości na co dzień bliźniemu” – pisał bp Wilhelm Pluta w książce „W trosce o życie wewnętrzne”.


Uczyłem ich żalu doskonałego


Bp Wilhelm Pluta już od najmłodszych kapłańskich lat troszczył się o zbawienie swoich wiernych. – W czasie wojny był wikariuszem w parafii Leszczyny. Do tamtejszych rodzin przychodziły telegramy z czarnymi opaskami. To najkrótsza informacja, że syn lub mąż poległ na froncie. Byli to przeważnie mężczyźni z rodzin polskich. Służyli w wojsku niemieckim pod przymusem – wyjaśnia bp Paweł Socha i kontynuuje: – Proboszcz odprawiał za poległych Msze św., odwiedzał rodziny i przy okazji dowiadywał się, jak trudna jest sytuacja tych żołnierzy na pierwszej linii frontu. Jak bardzo narażeni są na śmierć bez możliwości pojednania się z Bogiem. W trosce o dobro duchowe i zbawienie swoich parafian, wysłał na ich adres broszurki z modlitwą i żalem doskonałym, który adresaci powinni wzbudzić przed wyruszeniem do walki. 


Wspomina to też sam bp Pluta: „Przyszła wojna. Byłem proboszczem na wsi. Tam miałem kontakt z rodzinami udręczonymi przez obozy, przez front wojenny. Polaków zabierano na wojnę. Zabierano młodych, którzy nie umieli języka niemieckiego. Przed wyruszeniem do wojska gromadziłem ich w kościele na przygotowanie na front. Odbywała się nauka i spowiedź. Uczyłem ich żalu doskonałego na wypadek niebezpieczeństwa i śmierci. Okazało, że na 100 ludzi tylko trzech umiało wzbudzić żal doskonały”.


Proboszcz blisko parafian


Sługa Boży był wrażliwy na biedę ludzką. Zaraz po wojnie ks. Wilhelm Pluta został przeniesiony do Nowej Wsi-Wirku. Stan materialny i moralny, jaki zastał w nowym środowisku, przeraził wrażliwego na ludzką niedolę kapłana. Źródłem zła była najczęściej nędza, bezrobocie i wielka niewiadoma co do przyszłości. Dla wszystkich Polaków rok 1945 był trudny. Siostra ks. proboszcza – Klara Wilkowa, która po śmierci męża była gospodynią w Wirku pisze: „Po wojnie na probostwie było bardzo skromnie, ani pieniędzy nie było, ani żywności. Zresztą każdy miał biedę”.

– Ksiądz proboszcz, nie czekając kolędy, rozpoznawał środowiska największego zagrożenia materialnego i duchowego. Odwiedzał rodziny najbardziej potrzebujące. Mógł to czynić skutecznie, gdyż wierni z Leszczyn pamiętali nadal o swoim ukochanym proboszczu i od czasu do czasu przywozili coś z gospodarstwa. Ks. Wilhelm bardzo się z tego cieszył, bo mógł coś zanieść biednym – mówi bp Socha.
 Podpatrzeć to mogła też jego najmłodsza siostra.

– Gdy miałam 17 lat, zamieszkałam u brata na plebanii w Wirku, gdzie był proboszczem. Na probostwie było bardzo ubogo. Zawsze mówił: „Popatrz na tych, co mają gorzej od nas”. Pamiętam, jak kiedyś zapytał mnie, ile kosztuje bochenek chleba. Odliczył potrzebną sumę i powiedział, żebym kupiła 15. Wieczorem zabraliśmy chleb i poszliśmy do ubogiej dzielnicy. On tam wszystkich znał. Kiedy szliśmy mówił: „Zapukaj tu i daj im chleb, bo tu ojciec nie wrócił z wojny, tam jest duża rodzina, a tam ktoś choruje na gruźlicę”. Oczywiście to nie było jednorazowe wydarzenie – podkreśla Bronisława Żak.