Ona nas teraz słucha


Zakon Kleryków Regularnych Ubogich Matki Bożej Szkół Pobożnych, założony przez św. Józefa Kalasancjusza, liczy już blisko 400 lat. Do Warszawy pijarzy przybyli w 1642 roku. Osiedlili się u zbiegu ulic Długiej i Miodowej, budując dzisiejszą katedrę polową i kolegium. Przez prawie 200 lat byli kustoszami obrazu Matki Bożej Łaskawej, patronki Warszawy, ale po kasacie zakonów w 1864 r. do stolicy wrócili dopiero w 1979 roku. I od razu zabrali się do pracy zgodnej ze swoim charyzmatem.


Śliczna Pani w konarach wiśni


Mieszkańcy Siekierek długo czekali na chwilę, gdy powstanie u nich świątynia. Wcześniej musieli chodzić po kilka kilometrów do kościoła św. Bonifacego na Czerniaków, a od 1976 r. do parafii św. Stefana. Pierwszą Mszę św. odprawiono na Siekierkach dopiero w 1977 roku. Od 1980 r. ks. Edward Szajor, pijar, mógł to już robić codziennie. 8 lat później kard. Józef Glemp utworzył na Siekierkach parafię NMP Królowej Wyznawców. Przy niej wkrótce rozpoczęto także inne dzieła, m.in. organizację parafiad, prowadzenie szkoły podstawowej i gimnazjum.
Wszystko zaczęło się jednak wieczorem 3 maja 1943 roku. 12-letnia Władzia była jednym z trojga dzieci Jana i Józefy Fronczaków. To ona dostrzegła w konarach kwitnącej wiśni Matkę Najświętszą, w długiej białej sukni, nakrytej welonem, z niebieską szarfą, ze złocistym różańcem i złożonymi rękami. Maryja była boso, a nad Jej głową błyszczały gwiazdy.
– Gdy zobaczyłam Matkę Bożą, było to coś nieziemskiego. Z pewnej odległości, z okna, zobaczyłam świetlistą postać w jasności, ale nie widziałam twarzy. To była postać kobiety, młodej dziewczyny, była bardzo szczupła. Białe kwiaty wiśni zdawały się martwe przy tej postaci – wspomina 84-letnia dziś Władysława Papis.


Postawcie tu kapliczkę


Dwa dni później Matka Boża pojawiła się znowu. Tym razem Władzia zauważyła piękne niebieskie oczy, usta czerwone jak róże i  uśmiech. Wyciągnęła ręce, by być jak najbliżej. W czasie kolejnych objawień – w maju 1943 r. było ich jeszcze 13 – Maryja stopniowo oswajała dziecko ze swoją obecnością, pozwalając poznać swój głos, wyrażając pragnienie rozwoju kultu na Siekierkach, budowy świątyni, a nawet zapowiadając zakończenie wojny, a wcześniej pożogę Powstania Warszawskiego. W trakcie kolejnych wizji Władzia obok Matki Bożej zobaczyła tablicę z cyfrą X, nieduży kościół z wieżą koloru szarego, 7 brązowych ptaków, klasztor, konfesjonał, obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i zakonnice. 26 maja Maryja po raz pierwszy przemówiła do Władzi. Prosiła ją o zapalenie lampki, która zgasła na ołtarzyku w domu, i o Różaniec. Od tej pory, zasłuchana w modlitwę dziecka, zaczynała używać krótkich wezwań. Czasem Maryja używała jaśniejącej wstęgi, na której złote litery układały się w treść orędzia. Za pierwszym razem Maryja uczyła Władzię modlitwy różańcowej, następnego dnia prosiła: „Śpiewajcie i módlcie się do Mnie tu. Teraz postawcie krzyż albo kapliczkę”. To orędzie powtarzała później często, podobnie jak wezwanie do nawrócenia i zawierzenia Bogu.


Przygotować na najgorsze


28 czerwca 1943  r. tuż obok Maryi pokazał się Pan Jezus, ubrany w białą suknię i biały płaszcz. Włosy spadały Mu na ramiona, szata odsłaniała serce przebite włócznią. Pan Jezus rozpościerał ręce, jakby przygarniając do siebie. Za  Nim był czarny krzyż, przytrzymywany przez dwóch aniołów, a w nim trzy gwoździe. 19 lipca 1943 r. Władzia zapisała podyktowaną przez Niepokalaną litanię. Trzy dni później – Koronkę do Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. „Dziateczki kochane, dążcie do Mnie i Syna Mojego, a okryję was swoim płaszczem i nic wam się złego nie stanie” – powiedziała 
13 października 1943 roku. Cztery dni wcześniej przekazała: „Przyjdą ciężkie czasy, ale kto będzie miał iskrę wiary, nadziei i miłości, ten nie zginie”. Przychodzący na modlitwę ludzie prosili wielokrotnie Władzię, by zapytała Maryję, kiedy skończy się wojna. 29 maja 1943 r. dziewczynka obok Matki Najświętszej zobaczyła cyfry: 1945. Bała się jednak powiedzieć prawdę ludziom, bo wszyscy spodziewali się, że koniec wojny przyjdzie szybko.


Matka Boża chciała przygotować mieszkańców Siekierek na najgorsze. W pierwszy piątek sierpnia 1944 r. Chrystus udzielił zgromadzonym komunii duchowej. 23 sierpnia Niemcy wywieźli wszystkich mężczyzn. Kobiety z dziećmi zdążyły uciec w nocy, ale żołnierze podpalili całe Siekierki, dom po domu. Wiśnia i kapliczka przetrwały. A wraz z nimi kult, który powrócił razem z tymi, którzy ocaleli. Wracając na ojcowiznę, brali cegły ze zburzonych domów, układając je pod stojącą niewzruszenie kapliczką, postawioną jesienią 1943 r. w ogrodzie Kunegundy Janowskiej. Budowę kaplicy zakończono w 3. rocznicę pierwszego objawienia.