Wymodleni.pl

O mój wymarzony, o mój wytęskniony – śpiewała Ewa Demarczyk w swej „Rebece”. Wielu małżonków może do tej wyliczanki dodać nowe wezwanie: O mój wymodlony! 
„Ujrzałam go i wiedziałam, że to ten facet, o którego się modliłam”. Albo wersja męska: „Jestem pewien, że moja żona jest odgórnym prezentem”. Co chwilę słyszę takie deklaracje. We wspólnocie, od znajomych, sąsiadów. Zapewniają o tym ludzie, którzy są przekonani, że nie połączył ich ślepy traf czy przypadek.


Nie, to nie jest alergia


Dwa lata temu w lipcu pojechaliśmy z rodziną na rekolekcje na Górę św. Anny – opowiada Janusz Kotulski z Rydułtów. – Ola była wtedy w 9. miesiącu ciąży. Zastanawialiśmy się, czy jechać… Mieliśmy już trójkę dzieci, żona była w ciąży z czwartym. W końcu postanowiliśmy: ruszamy. Na początku czułem się nieswojo. To były pierwsze charyzmatyczne rekolekcje, w których uczestniczyłem (dotychczas jeździliśmy na spotkania Domowego Kościoła). Patrzyłem trochę nieufnie na ludzi uwielbiających Boga ze wzniesionymi rękami. Pomyślałem: jakoś ten tydzień przeleci i wrócę do domu. 
Rozpoczął się kolejny dzień rekolekcji. Wtorek, doskonale pamiętam. W czasie porannej modlitwy uwielbienia nagle poczułem coś, co trudno opisać słowami. Poczułem się ogarnięty miłością Boga. Po prostu czułem, że On bardzo mnie kocha i w momencie uzmysłowiłem sobie, że przecież otrzymałem wszystko, o co Go prosiłem przez lata! Poczułem się szczęśliwy, obdarowany. Opowiedziałem o tym żonie. Nie musiałem zresztą nic mówić, bo widziała, co się ze mną dzieje. Choć bardzo się broniłem, nie potrafiłem powstrzymać łez. Czułem się zawstydzony. Co tu zrobić, by inni tego nie widzieli? Ola myślała, że dostałem jakiejś alergii, dopiero potem zrozumiała, że to nie była reakcja alergiczna. (śmiech)

Oboje mocno to przeżyliśmy. Przez długie godziny rozmawialiśmy. Tego dnia postanowiłem, że pójdę na modlitwę wstawienniczą. Tam znów poczułem błogość, niemal namacalną miłość Boga. I wówczas jedna z osób prowadzących powiedziała mi: „Słuchaj, ty wymodliłeś sobie Olę, gdy byłeś nastolatkiem, miałeś dwanaście, trzynaście lat” A ja nagle doznałem olśnienia: „Rzeczywiście! Przecież ja wtedy prosiłem o osobę, z którą spędzę resztę życia!”. To był jeden z przełomów w naszym małżeństwie. Nie mam wątpliwości. Do dziś, gdy nasze dzieci słyszą: Góra świętej Anny, od razu chcą tam jechać!


Komu bije dzwon? Juroszkom!


– Gdy byłam małą dziewczynką, w przeddzień Pierwszej Komunii ciotka powiedziała mi: „Módl się o dobrego męża”. I to we mnie siedziało, modliłam się – opowiada Bogumiła Juroszek z Istebnej, która wraz z mężem Piotrem prowadzi rekolekcje dla małżeństw „Obdarowani”. – Piotrka znałam z oazy, „mijaliśmy się” wielokrotnie. On był z Koniakowa, ja z Istebnej. Jako młoda dziewczyna pytałam konkretnie: „Panie Boże, gdzie chcesz mnie widzieć? Oddaję Tobie te wszystkie decyzje, oddaję wybór studiów”. Dziś widzę, że wybór Ignatianum to była Jego wyraźna interwencja. Chciałam pracować z niepełnosprawnymi. Jeździłam jako wolontariuszka na obozy rehabilitacyjne. Zawarłam umowę „z górą”. Powiedziałam: „Panie Boże, ponieważ jestem twoja (Bogu-miła), powiem Ci szczerze: chcę mieć męża, ale jestem bardzo zajęta, mam konkretną robotę, więc szkoda mi czasu na szukanie i emocjonowanie się tą sprawą. Pokaż mi konkretnie, kogo dla mnie znalazłeś. Ja się o to nie martwię”. I nie martwiłam się, naprawdę! Umówiłam się z Bogiem, że mi pokaże, więc cierpliwie czekałam. Byłam wolna, wiedziałam, że nie muszę się spinać, szarpać.


Spotkaliśmy się na stacji PKP w Wiśle. Pierwszy raz jechałam na studia. Piotrek pomógł mi nieść bagaże na stację. – Bardzo dużo zawdzięczamy PKP – śmieje się Piotr. – Z Wisły do Krakowa jechało się 3 godziny 15 minut, więc mieliśmy sporo czasu na gadanie… 
– Przez długi czas nie mieliśmy się ku sobie – wspomina Bogusia. – Spotykaliśmy się, rozmawialiśmy o tysiącach rzeczy, chodziliśmy do jazzowych kafejek, jeździliśmy pociągami. Piotr ujmował mnie jako facet, który ma w sobie ciepło, jest odpowiedzialny, ale nie myślałam nigdy, że będzie moim mężem. Pamiętam, że po dwóch latach takiego gadania, jeżdżenia pociągami, szliśmy ulicą Grodzką. Był późny wieczór. Stanęliśmy przy kościele Piotra i Pawła i pierwszy raz chwyciliśmy się za ręce. I dokładnie w tym momencie zaczęły bić dzwony. Stanęłam oszołomiona. Nie skupiałam się nawet na tym dotyku. Ja poczułam, że Bóg w tym momencie odpowiada na moją prośbę, wyraźnie pokazuje mi: to mężczyzna dla ciebie. I jak widać, miał rację. (śmiech) To ciekawe, bo Piotr nie pamięta tych dzwonów, tylko dotyk mojej dłoni…