Modlitwa nieustanna

Mogą oni mieć poczucie, że wszystko, co robią, robią rzeczywiście dla Boga, uczestniczą nieustannie w „Bożej sprawie”: rano odprawiają Mszę, później odmawiają brewiarz; spowiadają, prowadzą rozmowy z ludźmi, udzielają nauk… To przecież nie dla swojej własnej przyjemności, dlatego może się pojawić poczucie, że to zastępuje modlitwę. Nie tylko kapłani mogą mieć ten problem, także ludzie świeccy, którzy chcą żyć dla Boga. Czasem myślą: „ja przecież wszystko robię dla Niego, to jak ja mam jeszcze znajdować czas na modlitwę? Wszyst­ko jest modlitwą w moim życiu”.

Jak jest możliwe, żeby naprawdę nieustannie się modlić? W dzisiejszym świecie wydaje się to po prostu nierealne. Jesteśmy wszyscy zapędzeni, każda minuta się liczy, brak nam niejednokrotnie czasu nawet na sen. A jeśli w dodatku nasze życie jest oddane Bogu, może pojawić się w nas przekonanie, że nic więcej już nie trzeba.

Myślę, że warto przyjrzeć się pod tym kątem Jezusowi. Rzadko myślimy o tym, jak wyglądało Jego życie codzienne w kilkuletnim okresie działalności publicznej. Ewangeliści jednak trochę o tym wspo­minają. Zacytujmy Ewangelię według św. Marka:

zaraz po wyborze apostołów Jezus przyszedł do domu, a tłum znów napierał na ten dom tak, że nawet posilić się nie mogli. Kiedy posłyszeli o tym Jego bliscy, wybrali się, aby Go powstrzymać. Mówili bowiem: zmysły postradał (Mk 3,21).

Nam się może wydawać, że to jest ostre osądzenie Jezusa: „oszalał”. Ale czy i my tego nie słyszymy czasem w naszym życiu, w naszym świecie? Jak ktoś się zapracowuje, często usłyszy od bliskich: „oszalałeś?” To jest zupełnie ludzkie.

Sytuację taką widzimy też w Ewangelii: bliscy chcieli zmusić Jezusa do chwili odpoczynku, do prowadzenia bardziej normalnego, spokojniejszego trybu życia. Ale to nie było łatwe, ponieważ Jezus nie brał pod uwagę siebie – myślał o swoich uczniach. Przykładowo, kiedy apostołowie wracają z pierwszej swojej misyjnej wyprawy, Nauczyciel chce ich zabrać ze sobą w jakieś miejsce spokojne i puste, by mogli sobie trochę odpocząć. Tak wielu bowiem odchodziło i przychodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie. Widziano ich odpływających, wielu to zauważyło, więc zbiegli się za Nim pieszo.

Kiedy Jezus razem z apostołami dopłynął do brzegu, tłum już na Niego czekał. Jezus pożałował przybyłych ludzi, bo byli jak owce bez pasterza i zaczął ich nauczać (zob. Mk 6,30–34). Proszę pamiętać, że jeżeli mowa jest o tłumach, my wyobrażamy sobie takie tłumy codzienne, zwyczajne. A przecież były to tłumy niesamowite – wschodnie. Wschód jest strasznie hałaśliwy, w związku z tym tłum musiał być bardzo rozwrzeszczany, rozkrzyczany, każdy ciągnął w swoją stronę. Oczywiście Jezus był do tego przyzwyczajony, w tym świecie żył, ale niewątpliwe Jego sytuacja była trudna.

Można by powiedzieć, że Jezus nie potrzebował czasu na modlitwę, wszak mówił: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30). Jeżeli nam się nieraz wydaje, że całe nasze życie jest modlitwą, to o ile bardziej odnosi się to do Jezusa! Czyż Jezus mógłby odczuwać konieczność znalezienia chwil na spotkanie z Ojcem, z tym Ojcem, który nigdy nie pozostawiał Go samego? W Ewangelii św. Jana Chrystus powiada: Ja nie jestem sam, On jest ze Mną, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba (8,29).

Mimo to Jezus szukał czasu na modlitwę i to na modlitwę samotną. Przyjrzyjmy się, jak np. wyglądała Jego pierwsza noc w domu Szymona Piotra z Kafarnaum. To jest Mk 1,31–37. Kończył się właśnie dzień szabatu. Gdy słońce zaszło, przynoszono do Jezusa tłumy chorych, opętanych, pchali się jedni na drugich. Mowy nie było o tym, żeby chociaż przez chwilę odpocząć. Można sobie wyobrazić, że dopiero późną nocą On i apostołowie mogli się położyć na spoczynek. Ale Jezus wstaje nad ranem, kiedy jeszcze jest zupełnie ciemno i wychodzi po kryjomu z domu, udając się na miejsce osamotnione, puste – i tam się modli.