Przecież mamy moc

Wasza parafia niejako mnie na misje wysłała, więc przyjeżdżam co jakiś czas do was, by złożyć wam sprawozdanie, czego Duch Święty przez nas dokonał  – mówił o. Zdzisław Grad,  misjonarz pracujący na Madagaskarze podczas homilii w mojej rodzinnej parafii. Poczułem się trochę, jakbym wrócił do czasów apostolskich, bo w „Dziejach Apostolskich” (zwanych czasami „Dokonaniami Wysłanników”) i Pawłowych listach takich wątków nie brakuje. Największe jednak wrażenie w opowieści o. Grada robiły na mnie historie o wypędzaniu złych duchów. Uwikłani w różne kulty rodzimi mieszkańcy wyspy dość często potrzebują nie tylko głoszenia im Ewangelii, ale też uwolnienia. Zdumiewa, jaką wielka mocą dysponują tam modlący się za nich chrześcijanie. W tej mocy, towarzyszącej głoszeniu Ewangelii, dostrzegam największe podobieństwo do czasów apostolskich.

Kościół w Afryce się zmienia – wskazuje prefekt watykańskiej Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, kardynał Fernando Filoni. Coraz więcej jest tam rodzimych kapłanów. Można odnieść wrażenie –  mocno uogólniając – że jest to Kościół  pełen dynamizmu, zapału i - co najważniejsze - wielkiej mocy. Być może faktycznie za jakiś czas będzie wysyłał misjonarzy do mocno znudzonej dobrobytem Europy. Skąd się to bierze?

Pomijając rzecz najważniejszą, ale dla człowieka trudną do zanalizowania – działanie Bożej łaski – wydaje mi się, że z traktowania na serio swojej wiary. Chrześcijanie z Afryki próbują konfrontować swoje życie z wymaganiami Ewangelii. Jakieś tajemne kulty? Trzeba je odrzucić. Plaga AIDS? Receptą na chorobę jest życie w czystości. Bieda? Musimy sobie pomóc. My, chrześcijanie w Europie, często próbujemy palić Bogu świeczkę, ale i nie zapominać o ogarku dla diabła. Poznanie przyszłości – choćby za cenę deprecjonowania Boga – ma dla nas dla nas pociągający smak wiedzy tajemnej i nie kłóci nam się z pierwszym przykazaniem. Kwestie czystości skłonni jesteśmy rozpatrywać raczej z perspektywy „dlaczego jeszcze Kościół na to nie pozwolił” (rozwody, antykoncepcja, współżycie bez ślubu itd.), a sprawę pomagania biednym często spychamy na skądinąd bardzo sprawnie działające instytucje. Czy może dziwić, że nasze chrześcijaństwo nie jest pociągające? Że brakuje mu mocy?

Na szczęście i w Europie i w Polsce jest mnóstwo oznak duchowego przebudzenia. I to od lat. Tyle że twarzą naszego chrześcijaństwa ciągle jest szacowna instytucja, a nie żywa wspólnota żyjąca Ewangelią. Mam nadzieję, że niebawem i to się w końcu zmieni. Kongres Nowej Ewangelizacji trwa :-)