Ufne powierzenie się rękom Ojca

Tutaj serce poematu przywołuje już dziecięctwo duchowe, „małą drogę”. Kiedy Walerian marzy o rozkoszy, Cecylia mówi mu, że anioł Pana strzeże jej czystego serca. Walerian chce ujrzeć swojego rywala. „Zobaczysz go” – odpowiada Cecylia – ale stanie się tak, tylko pod warunkiem, że Walerian przyjmie chrzest.

Wówczas, płonąc w sercu nowym ogniem i przyodziany w strój chrzcielny, widzi „posła niebieskiego”. Miłość Chrystusa, ten „nowy płomień”, nie zdusi jego miłości do Cecylii, ale ją uduchowi.

Nawrócenie Waleriana przypieczętuje czysty związek między małżonkami. Z tego związku zrodzą się dusze, które nie będą miały innego oblubieńca oprócz Chrystusa.

Wiersz kończy się doskonałym oddaniem się, które niczego się nie lęka:

Daj mi twą pieśń, o Święta! pragnę przeistoczyć
Dla Pana wszystkie serca, wylać swych łez zdroje,
Pragnę krew dla Jezusa do kropli wytoczyć
I tak, jak ty, Cecylio, oddać życie swoje!
Wyjednaj mi twą mocą, ukochana Święta,
Abym się woli Pana zupełnie oddała
I spraw, by Jego łaska Boża, niepojęta,
Dała mi wzlecieć, gdzie wieczna
otacza Cię chwała.^[3]

Doskonałe oddanie się jest sygnałem do rozpoczęcia lotu, do duchowego uniesienia, jak pisze 9 czerwca 1897 roku, kilka dni po tym, jak zakończyła swój poemat:

Wydaje mi się, [...] że obecnie już nic nie przeszkadza mi wzlecieć, gdyż nie mam już wielkich pragnień poza tym jednym, by kochać, aż z tej miłości umrę... [Rkp. C, 7v].

Jest to więc śmierć z miłości bez przelania krwi, która nawróci dla Jezusa tak wiele serc!

W swoim wierszu Teresa ukazuje, jak bardzo Cecylia pragnie odpowiedzieć na wezwanie Jezusa, który wybrał ją sobie na oblubienicę. Z całych sił, nawet w chwili swoich zaślubin z Walerianem, jest posłuszna temu wewnętrznemu poruszeniu. Jest to posłuszeństwo bez sprzeciwu i bez gwałtowności, ponieważ właśnie tutaj posłuszeństwo utożsamia się z powierzeniem się. „Słodka melodia” jest znakiem tego spokojnego powierzenia się Bożemu sercu. Nawet jeśli wydarzenia dzieją się wbrew pragnieniom Cecylii, ona, nie przestając być posłuszną, powierza się, pewna, że Bóg okaże się wystarczająco potężny, by interweniować.

W tym powierzeniu się Bóg używa niepomyślnego wydarzenia, by urzeczywistnić swój trojaki plan: nawrócenie Waleriana, potem jego brata, czysty związek małżonków będący źródłem duchowej obfitości i ostatecznie męczeństwo całej trójki, prawdziwa ofiara całopalna z miłości we krwi.

30 września 1897 roku Teresa, w obecności tej świętej, która niczego się nie lękała, kończy ofiarę ze swojego życia, dając Jezusowi „swych łez zdroje i (...) krew”.