Kościół, wspólnota i finanse

Wydaje mi się, że jest też dobra komunikacja między diecezjanami i biskupem. O wszystkim staram się wiernych na bieżąco informować. Stąd częste, krótkie komunikaty. Jeśli mamy budować wspólnotę, to jej warunkiem jest informacja, komunikowanie. Widać tego efekty. Na przykład wystarczył jeden komunikat przeczytany w świątyniach plus aktywność laikatu, aby zebrać kilkaset tysięcy podpisów pod inicjatywą na rzecz dnia wolnego w uroczystość Trzech Króli. Na pomoc Afryce w ciągu jednej niedzieli Caritas tarnowska zebrała 750 tys. zł, a z 1 % uzyskalismy ponad milion zł. Te dzieła również animowane były słowem pasterza do wiernych.

KAI: W diecezji tarnowskiej działają ruchy apostolskie, poczynając od centrali Ruchu Świato-Życie w Krościenku. Co wnoszą?

- Każdy ruch, oferujący pewną duchowość, jest ubogaceniem diecezji. Każdy diecezjanin – jeśli tylko chce – znajdzie w nim możliwość zaangażowania się i rozwoju. Staramy się czuwać, aby ruchy i stowarzyszenia nie były pozostawione własnemu losowi; by nie były bez duszpasterza-asystenta. Ważna jest ich świadomość przynależności do Kościoła lokalnego, faktyczna identyfikacja z nim. Także w tym celu, co dwa lata organizujemy diecezjalne forum ruchów i stowarzyszeń. Jest to płaszczyzna szerokiego spotkania, wymiany doświadczeń, zawiązania więzi. Spotykamy się i w dialogu (praca w grupach, panelach) wyznaczamy sobie zadania i cele. Potem analogiczne spotkania odbywają się w dekanatach i parafiach.

KAI: Jaką rolę dla Kościoła lokalnego ma współpraca ze świeckimi? W diecezji tarnowskiej odbyły się pierwsze w historii powszechne wybory do rad parafialnych. Jaki margines odpowiedzialności pozostawia Ksiądz Biskup świeckim?

- Dziękujemy abp. Józefowi Życińskiemu za te pierwsze wybory, gdyż była to jego inicjatywa. Od tamtego czasu co 5 lat wybierani są członkowie parafialnych rad duszpasterskich. Bywa, że niektórzy należący do rady wolą zajmować się kwestiami materialno-remontowymi, gdyż na tym lepiej się znają. Z rady duszpasterskiej wydzielamy radę ekonomiczną. Na szczeblu diecezjalnym istnieje diecezjalna rada duszpasterska, która spotyka się dwa razy w roku na sesji wiosennej i jesiennej. Spotkania te ogniskują się wokół tematyką danego roku duszpasterskiego. Działa też na bieżąco diecezjalna rada ekonomiczna.

Zaangażowanie świeckich to nie tylko ich udział w diecezjalnych czy parafialnych strukturach; chodzi również o recepcje Vaticanum II w życiu diecezjan, o czym mówiliśmy wcześniej. Przejawia się ona w rosnącej świadomości odpowiedzialności za Kościół, za losy ewangelizacji. W tym kontekście chciałbym podkreślić, że bardzo mnie cieszą nadzwyczajni szafarze Komunii św. Ich zadaniem jest nie tyle pomoc w rozdzielaniu Komunii św. w niedziele w kościele, ile zanoszenie Najświętszego Sakramentem chorym i starszych. Mamy 800 szafarzy, każdy co niedziela odwiedza kilka osób. Nie zawaham się powiedzieć, że to swoisty fenomen. W ten sposób poszerza się eucharystyczna przestrzeń, przestrzeń komunii z Bogiem i człowiekiem. Szafarz jest też ważnym łącznikiem między parafią a konkretnym, często nie wychodzącym z domu, parafianinem. To ogromnie ważna sprawa, by parafia była rodziną. A w rodzinie czymś naturalnym jest solidarność i pomoc w wypadkach losowych. A gesty solidarności są wtedy czymś oczywistym.

KAI: Region obfituje w sanktuaria. Które z nich odgrywają najważniejszą rolę na ziemi tarnowskiej?

- Diecezja tarnowska ma osiem tys. kilometrów kwadratowych. Przestrzenna rozległość i problemy komunikacyjne, a zwłaszcza bogate, intensywne życie religijne - to czynniki, które sprawiły, że na przestrzeni wieków powstało wiele lokalnych sanktuariów. Do diecezjalnego sanktuarium aspiruje Tuchów, z obrazem Matki Bożej Tuchowskiej. Aktualnie w oparciu o tradycję, kult maryjny i kult świętych oraz kościoły - bazyliki tworzymy w diecezji regionalne centra duchowości. Należą do nich: Bochnia, Szczepanów, Tarnów, Mielec, Limanowa, Nowy Sącz, Tuchów. Mam nadzieję, że dołączy do nich Grybów, kiedy tamtejszy kościół stanie się bazyliką.