Zakonnice Amazonii ewangelizują i wzmacniają kompetencje ludów lokalnych

Peruwiańska Amazonia to rozległe terytorium, w którym główną rolę odgrywa ogromna bioróżnorodność, wspólnoty ludów tubylczych i bogate dziedzictwo kulturowe. To miejsce duchowości, gdzie natura i sacrum splatają się w każdym zakątku. W tym kontekście misja życia i głoszenia Ewangelii nabiera szczególnej wartości, gdyż wymaga słuchania, kontemplacji i poszanowania obecności Boga we wszystkim.

Wezwanie do miłości w dżungli

Od siedmiu lat siostra Giovanna Llerena Alfaro, Dominikanka Misjonarka Różańca Świętego, ma łaskę mieszkać w zakątku dżungli w Cusco, w Peru, w uprzywilejowanym środowisku, które pozwala jej kontynuować dzieło pierwszych misjonarzy przybyłych na te ziemie: „dzielimy naszą misję z trzema siostrami Dominikankami Misjonarkami Różańca i dwoma ojcami Dominikanami. Podejmujemy misję towarzyszenia ludom tubylczym Dolnego Urubamby, wspierając Kościół rdzennie lokalny o amazońskim obliczu poprzez formację animatorów duszpasterskich w różnych wspólnotach, które odwiedzamy” – wyjaśnia siostra.

W duchu komunii misja Giovanny przypomina o znaczeniu „zdjęcia sandałów, ponieważ miejsce, po którym stąpasz, jest święte” i dodaje: „ważne jest, aby zdjąć sandały z idei, struktur mentalnych, potrzeby bycia w centrum, i uznać, że znajdujemy się w miejscu świętym, miejscu spotkania, współzależności, bogactwa kulturowego i duchowego; miejscu pełnym Boga”.

Kościół potrzebuja nas w Amazonii

Tym, co skłania siostrę Giovannę do poświęcenia życia peruwiańskiej dżungli, jest głębokie przekonanie wypływające z jej wnętrza i z charyzmatu Zgromadzenia. W jej własnych słowach: „czuję, że to jest w moim zgromadzeniowym DNA, moje powołanie misyjne uzupełnia się z Charyzmatem mojego Zgromadzenia, którym jest ewangelizacja w tych miejscach, gdzie Kościół najbardziej nas potrzebuje. I obecnie wierzę, że Kościół potrzebuje nas w Amazonii”.

Przypomina, że od młodości miała jasność co do tego, iż chce być misjonarką w dżungli. W tym duchu, w 2017 roku rozpoczęła swoją posługę jako położna w szpitalu na skraju dżungli w Cusco, a wtedy też jej Zgromadzenie rozpoczęło swoją obecność w peruwiańskiej Amazonii. „W 2018 roku poszukiwania zostały sfinalizowane i powstała pierwsza dominikańska wspólnota mieszana i wędrowna w Dolnym Urubambie”.

Miłość i służba wspólnotom tubylczym

Misja siostry Giovanny polega na kroczeniu razem z 26 wspólnotami, należącymi do czterech grup etnicznych: Matsigenkas, Asháninkas, Kakintes i Nantis. Aby dotrzeć do tych ludów, ona i jej wspólnota przez wiele godzin przemierzają rwące rzeki, niosąc słowo Boże i nadzieję tam, gdzie czas zdaje się zatrzymać.

Od czasów pierwszych misjonarzy, którzy przybyli na te ziemie, fundamentami ich pracy były przyjaźń i bliskość z mieszkańcami. Siostra Giovanna i jej wspólnota kontynuują tę misję przepowiadania, formując animatorów duszpasterskich, którzy krok po kroku budują Kościół rdzenny, zakorzeniony w kulturze i zwyczajach tych wspólnot.

Na placówkach misyjnych w Kirigueti i Timpía, powierzonych siostrze, znajdują się internaty dla uczniów pochodzących z różnych wspólnot tubylczych. Tam młodzi kończą edukację na poziomie szkoły średniej – co jest niezwykle istotne wobec braku tego poziomu nauczania we własnych wioskach. Obecność tych internatów wykracza poza formację akademicką; są one przestrzeniami spotkania i integralnego rozwoju, gdzie siostra Giovanna i jej wspólnota pracują nad tym, aby młodzi mogli stać się przyszłymi liderami zdolnymi do przemiany swoich wspólnot w oparciu o wiarę i zaangażowanie.

Świadkowie cichego wołania

Od swojej pierwszej wizyty w Kirigueti w 2018 roku siostra była świadkiem cichego wołania wspólnot – wezwania do obecności i towarzyszenia. Na przestrzeni tych lat wspólnota doświadczyła głębokich przemian, umocnionych procesem formacji i budowania zaufania. Siostra wyjaśnia, że w swojej misji „animatorzy duszpasterscy posiadają dziś więcej elementów i narzędzi, aby bronić swoich praw i swojej postawy wobec przedsiębiorstw wydobywczych obecnych na tym terytorium”. Więzi przyjaźni i bliskości, zasiane w czasach ciszy i oczekiwania, dziś rozkwitają w Kościele rdzennym, który uznaje siebie za integralną część terytorium i jego kultury.