Nowe spojrzenie

Gdy widzimy kogoś z białą laską w ręku, to mamy świadomość, że to osoba niewidoma. Musi więc poznawać świat z pomocą innych zmysłów niż wzrok. I to jest dla nas oczywiste, że „spojrzenie” takiej osoby na otaczającą rzeczywistość jest pozbawione możliwości dostrzeżenia kształtów czy barw.

Kiedy natomiast czytamy ewangeliczną scenę spotkania Jezusa z kobietą, którą pochwycono na cudzołóstwie, możemy w tekście biblijnym dostrzec różne spojrzenia. Pogardliwe, „samozwańczych sędziów” – uczonych w Piśmie i faryzeuszów, którzy w myśl zasady: „oko za oko, ząb za ząb” żądali odwetu. Potępiając kobietę, usprawiedliwiali jednocześnie swoje postępowanie, próbując skryć się niejako za jej plecami, wykazując tym samym własną niewinność.

W opozycji do spojrzenia uczonych w Piśmie i faryzeuszów, Ewangelista umieścił łagodne spojrzenie Jezusa, które ocala człowieka, potępiając grzech. Tak więc ci, którzy nie mieli prawa osądzać kobiety, zrobili to, a Ten, który jako jedyny mógł ją osądzić – nie zrobił tego. Jezus pokazuje tym samym, że samo złowrogie spojrzenie, aby dokonać osądu, nie wystarczy. Niezbędna jest znajomość ludzkiego wnętrza, indywidualnej historii – a to i tak w wielu sytuacjach nie wystarczy.

Wielki Post stanowi zaproszenie do kształtowania w sobie nowego spojrzenia, które jest zachętą do zaczynania od siebie, a nie od „naprawiania” innych. Stąd warto zatrzymać się nad fragmentem „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej, który zawiera modlitewną prośbę skierowaną do Jezusa:

„Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o Panie; niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich.

(…) Dopomóż mi do tego, o Panie, aby oczy moje były miłosierne, bym nigdy nie podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów, ale upatrywała to, co piękne w duszach bliźnich, i przychodziła im z pomocą” (Dz. 163).