Chore czasy

Tyż. Przede wszystkim. Ale to te wielkie-wielkie „procesy” dotykające nas wszystkich jako ludzkość, społeczeństwo. A są przecież i dramaty mniejsze. Bardziej prywatne, osobiste.

Cóż, ostatnio „ruszyło z kopyta”. Jako że jesteśmy z Żoną po czterdziestce, wśród najbliższych znajomych co rusz jakiś zawał, wyrostek, heksynszus, hashimoto, RZS, itd. Itp. (w trakcie pisania tego felietonu dowiedziałem się o stwardnieniu rozsianym u jednego z kolegów). 

U tego zabieg, u tamtej rehabilitacja. Tu skierowanie na badania, tam pobyt w sanatorium. Wspólne wyjścia, spacery, wypady coraz częściej z przerwami – w sobotę dwie przysiadki, w niedzielę trzy. Bo ktoś musiał usiąść na chwilę i odsapnąć. Bo schody fajne, jako schody. Gorzej jako wchody...

Kawiarnie idą teraz łeb w łeb z aptekami. Bo jak się człowiek skusi na jakiś torcik, czy deserek, to chwilę później okazuje się, że trza się ratować jakimś lekiem na niestrawność. Albo colą. Albo galaretką. Albo kandyzowanym imbirem. Albo mielonym lnem.

– On serio jest dobry. Kup se i dodawaj do zupy, owsianki…

No to se kupiłem, co nie?

Trochę się tą tematyka bawię. Trochę – skoro to felieton - w żart obracam. Ale przecież bywa i całkiem poważnie. Brat Nowotwór, Siostra Depresja – ciekawe jak św. Franciszek nazwałby ataki paniki? Kochane urwisy? A może wygłosiłby do nich kazanie?

Czasem, gdy leki i terapie pomagają średnio lub wcale, a noce są nieprzespane i obolałe, pozostaje już tylko rozpacz albo modlitwa. Wiadomo co polecam i czego się trzymam. - Niechże wam rozpacz krwi nie wyjada! – apelował Juliusz Słowacki. I może Słowackim zakończymy.

Ostatnio z Żoną idziemy trochę w stronę opery (youtube'owy Internetowy Przewodnik Operowy – polecam!),  więc do posłuchania proponuję dziś arię z operowej „Goplany”. Mam nadzieję, że Państwa nie zdołuje. Że raczej będzie to muzyczne katharsis. Ale gdyby coś, to zawsze potem można poprawić sobie humor braćmi Marx i ich wyczynami w „Trubadurze” Verdiego. A teraz już operowy Słowacki: