Ku Pełni

Niedziela Trójcy Przenajświętszej. Szukając zbliżenia do Boskiej Tajemnicy sięgam po Dziennik więzienny. Apelacja (Kraków 2021) kard. Georga Pella. Pod datą 16 czerwca 2019 znajduję zapis: „Najważniejsza rzecz, jaką trzeba podkreślić, to że Bóg jest tajemnicą miłości niemożliwej do opisania, który posłał swojego Syna, by przyjął ludzką naturę i żył z nami, i który jest pośród nas obecny jako Duch Miłości. Próbując wyjaśnić nadzmysłową tajemnicę miłości, jaką jest Bóg, ukazywałem obraz miłości dobrego ojca do dzieci – potężnej, choć niewidzialnej mocy, której one tak bardzo potrzebują” (s. 402).

Ta Boża moc daje ochrzczonym życie nadprzyrodzone, którego pełnią jest Pełnia. A co na to „Mistrz”? (tak z wielkim szacunkiem dla nieprzeciętnej osobowości i w uznaniu tytanicznej pracy wybitnego znawcy polskiej duchowości i mistyki mówią o Nim rozsiani po świecie wychowankowie). Ks. prof. Stanisław Urbański, o którym mowa, kończy właśnie 75 lat. W przeprowadzonym przeze mnie wywiadzie (Duchowość wczoraj i dziś, Kraków 2017), powiedział m.in.: „Osoba człowieka poprzez zjednoczenie z osobą Jezusa, a tym samym z całą Trójcą Świętą, nie przestaje istnieć, nie staje się Bogiem, lecz ‘osobą boską w odbiciu’, czyli prawdziwym dzieckiem Bożym. Bóg dotyka istoty duszy chrześcijanina, którym jest osoba, swoją miłością i sam do niej zstępuje wypełniając sobą cała jego osobę. Odtąd człowiek kocha już nie miłością ludzką, lecz Bożą. Miłość prowadzi do takiego stopnia wzajemnego oddania się Boga i człowieka, że każdy z nich, opuszczając niejako siebie, ‘zamienia się’ w drugiego. Podobnie jak miłość łączy Osoby Trójcy Świętej, tak również łączy duszę człowieka z Bogiem” (s. 37-38).

Wierne do końca Bożej miłości pozostały męczenniczki elżbietańskie: s. Marii Paschalis Jahn i jej dziewięć towarzyszek, które zostały zamęczone, zamordowane przez żołnierzy Armii Czerwonej w różnych miejscowościach na Śląsku i w Czechach w 1945 roku. Od wczoraj powiększyły one grono błogosławionych Kościoła. Beatyfikacji w katedrze wrocławskiej – wydaje się, że uroczystość wzbudziła stosunkowo niewielkie zainteresowanie również osób wierzących w naszej Ojczyźnie (być może „pęd życia” i niepewność jutra zabija wrażliwość wielu a rozwija obojętność, nawet na sprawy najważniejsze) – przewodniczył papieski wysłannik kard. Marcello Semeraro, prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych. Zauważył on m.in., iż elżbietanki były „żywym uobecnieniem owych mądrych panien z ewangelicznej przypowieści św. Mateusza, które wyszły na spotkanie Pana z zapalonymi lampami. W zamian za ich wierność i wytrwanie aż do przelewu krwi Bóg dał im wieniec chwały, z czego my sami dzisiaj się radujemy i co świętujemy”. Natomiast „świadectwo nowych Błogosławionych jest słowem miłości, jest znakiem miłości oraz całkowitego oddania się niebieskiemu Oblubieńcowi”.

Potrzeba miłości, która wciąż jest obecna w świecie. Stanowi ona również zaproszeniem do budowania cywilizacji miłości, której przejawem są, jak w przypadku błogosławionych elżbietanek, prawdziwy dar z siebie w służbie chorym, maluczkim, ubogim i najbardziej potrzebującym. Natomiast ich bogactwo duchowe „wspiera i inspiruje nas do bycia lepszym człowiekiem”. Nie tylko w teorii pięknych słów, ale przede wszystkim w praktyce gestów prawdziwej, troskliwej i bezinteresownej miłości, a także w dążeniu do pokoju, otwartości na innych, akceptacji i gościnności, które są żywym odbiciem Boga Trójjedynej miłości.