Objawienia prywatne

Co to są objawienia prywatne?

Aby lepiej zrozumieć czym są objawienia prywatne, trzeba rozróżnić «objawienie publiczne» i «objawienia prywatne». Ale zanim to uczynimy warto wyjaśnić o czym mówimy, gdy używamy terminu «objawienie». Najkrócej i najprościej można powiedzieć, że chodzi tu o odsłonięcie się i udzielenie się Boga człowiekowi. Bóg daje się stopniowo poznać ludziom odsłaniając siebie w stworzeniu oraz w historii i przez historię w dziejach narodu wybranego. Objawienie osiągnęło swoją pełnię w Jezusie Chrystusie. Powróćmy teraz do naszego rozróżnienia na «objawienie publiczne» i «objawienia prywatne», gdyż nauczanie Kościoła jednoznacznie rozróżnia te objawienia. Gdy mówimy o  «objawieniu publicznym», to mamy na myśli właśnie to objawienie, o którym przed chwilą powiedzieliśmy. Jak wyjaśnia kard. Joseph Ratzinger „określenie «objawienie publiczne» oznacza działanie objawiające Boga, skierowane do całej ludzkości, któremu nadano formę literacką w dwóch częściach Biblii w Starym i Nowym Testamencie”[1]. W pierwszych wersetach Listu do Hebrajczyków czytamy: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2). W swoim Synu Bóg powiedział wszystko, dlatego to słowo, które Bóg kieruje do ludzi przez Syna jest Jego ostatecznym słowem. Jak wyjaśnia św. Jan od Krzyża: „Od kiedy Bóg dał nam swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem, nie ma innych słów do dania nam. Przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz i nie ma już nic więcej do przekazania... To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział 516 już całkowicie, dając nam swego Syna. Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze pytać lub pragnąłby jakichś wizji lub objawień, nie tylko postępowałby błędnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa, szukając innych rzeczy lub nowości”[2]. Dlatego Kościół na Soborze Watykańskim II przypomniał, że „ekonomia chrześcijańska, jako nowe i ostateczne przymierze, nigdy nie ustanie i nie należy się już spodziewać żadnego nowego objawienia publicznego przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego, Jezusa Chrystusa”[3].

W tym kontekście możemy teraz poprawnie zrozumieć pojęcie «objawie­ń prywatnych». Gdy mówimy o «objawie­niach prywatnych», mówimy o wizjach i objawieniach, jakie nastąpiły po ukształtowaniu się Nowego Testamentu[4]. Autorem objawień wszelkiego typu jest zawsze Bóg. Dlatego nie należy łączyć nazwy objawienia maryjne, anielskie, świętych z ich autorstwem. Objawienia mają zawsze odbiorcę i adresatów. Odbiorca lub przekaziciel to ten, kto jest bezpośrednio odbiorcą działania Boga. Adresat (lub adresaci) to ten, do kogo objawienie jest kierowane. Objawienia prywatne mogą mieć formę zjawień, wewnętrznego głosu (słyszanego przez odbiorcę w jego świadomości, lecz nie pochodzącego od niego) oraz wizji mistycznych[5]. Istotą objawień prywatnych jest przekaz jakiegoś przesłania od Boga.