Objawienia prywatne

Jaki jest cel objawień prywatnych?

Skoro Pan Bóg w swoim Synu powiedział już wszystko, to jaki jest sens/cel objawień prywatnych? W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła”[6]. A więc Kościół stwierdza jednoznacznie, że takie objawienia po uformowaniu się Nowego Testamentu miały miejsce. Katechizm wyjaśnia także jaki jest cel tych objawień. „Ich rolą nie jest [...] «uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej”[7]. To kluczowe dla zrozumienia sensu objawień prywatnych stwierdzenie. Nie są one w żadnym wypadku uzupełnieniem lub udoskonaleniem objawienia w Chrystusie. Przeciwnie, kierują ku samemu Chrystusowi i mogą „skutecznie pomagać w lepszym rozumieniu Ewangelii w obecnej epoce”[8]. Zrozumiała to dobrze na przykład św. Małgorzata Maria Alacoque. W jednym z listów napisała: „Gorące pragnienie naszego Pana, by jego Najświętsze Serce doznawało szczególnej czci, zmierza – jak sądzę – do odnowienia w naszych duszach skutków Odkupienia”[9]. Objawienia, których stała się przekazicielką zmierzały do głębszego i pełniejszego przeżywania odkupienia wysłużonego przez Chrystusa w jej i naszych czasach. Taki właśnie charakter mają uznane przez Kościół objawienia Najświętszego Serca Pana Jezusa św. Małgorzacie Marii Alacoque w Paray le Monial, objawienia Matki Bożej w Lourdes i w Fatimie, czy objawienia Pana Jezusa Miłosiernego św. Faustynie Kowalskiej.

Tak rozumiany sens objawień prywatnych wpisuje się w proces coraz pełniejszego zrozumienia jedynego objawienia Jezusa Chrystusa. Kościół nie tylko przechowuje skarb (w języku teologicznym używamy tu słowa «depozyt») objawienia, lecz także go wyjaśnia. Chrystus rozstając się z uczniami, mówi: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz [jeszcze] znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy, bo nie będzie mówił od siebie […]. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi” (J 16,12-14). Katechizm Kościoła Katolickiego ujmuje to w następujący sposób: „Chociaż jednak Objawienie zostało już zakończone, to nie jest jeszcze całkowicie wyjaśnione; zadaniem wiary chrześcijańskiej w ciągu wieków będzie stopniowe wnikanie w jego znaczenie”[10].

Jak łatwo zauważyć, objawienia prywatne dotyczą nie tylko osób, które są ich odbiorcami. Adresatem objawień prywatnych jest ostatecznie Kościół. Pomagają one bowiem ożywić lub pogłębić życie religijne. Niejednokrotnie wprowadzają nową wrażliwość i nowe style życia chrześcijańskiego. Ubogacają więc i dynamizują Kościół oraz pokazują, że Objawienie Boże jest żywe. Dlatego na Kościele spoczywa obowiązek rozeznania prawdziwości lub nieprawdziwości objawień prywatnych. I Kościół albo je potwierdza, albo odrzuca[11].