Barwy chorału

Ponoć słuchanie chorałów poprawia koncentrację i pamięć. Ponoć leczy szumy uszne, pomaga kobietom przy porodzie, a także świetnie relaksuje i uspokaja. To ostanie, jak najbardziej, potwierdzić mogę, choć przecież nie o to, tak naprawdę, w chorałach chodzi.

Bo chorały – te swoiste „modlitwy praojców” – są po to, by unosić nas ku Bogu. By koić tęsknotę za Nim. By przywoływać i wywoływać w wyobraźni obrazy świętych miejsc, przestrzeni i chwil…

Ale słuchanie to złe słowo. Bo chodzi raczej o wsłuchanie się, zagłębienie, może nawet o swego rodzaju „zapadnięcie się” w tę niezwykłą, duchową, mistyczno-muzyczną rzeczywistość, jaką chorały nam oferują.

Jakiś czas temu tynieccy benedyktyni wydali na CD „Ton czwarty” ich „Barw chorału”, a ja, od tygodni, nie mogę przestać słuchać tej płyty. A i trochę z nią też eksperymentuję, bo zgrałem ją sobie na odtwarzacz mp3 i zacząłem… wędrować.

Czasem słucham jej przemierzając rozbarski ogród różańcowy. Czasem, gdy zaglądam do dawnej kaplicy Patronów Śląskich, w katowickiej katedrze. W tych dwóch miejscach „chorałowy duch wieków średnich” jakoś szczególnie się uaktywnia, a myślę, że i na kalwarii w Piekarach Śląskich może być ciekawie się w nie wsłuchać. Na chwilę odciąć się z ich pomocą od szumu i chaosu współczesnego świata. Zdecydowanie, muszę tam znów pojechać…  

A, póki co, świetnie sprawdzają mi się także jako muzyczna ilustracja do komiksowej „Apokalipsy” Pawła Kołodziejskiego (wróciłem ostatnio do tej powieści graficznej. Jej oniryczne kadry + pobrzmiewające w tle chorałowe utwory w wykonaniu scholi tynieckich benedyktynów robią piorunujące wrażenie, genialnie się uzupełniając).   

Zachęcam więc i Państwa do takiego wędrowania i eksperymentowania.

Duchowe ubogacenie i urozmaicenie – gwarantowane.

*

Mieliśmy dla Państwa konkurs, w którym nagrodą była płyta CD z „Barwami chorału”. Otrzymuje ją Pani Agnieszka, z którą już skontaktowaliśmy się mailowo. 

Gratulujemy, płytę prześlemy pocztą.