Kruche najgłębsze dziedzictwo

"To książka o roli przemiany w nauczaniu współczesnego Kościoła, jakiej dokonał Sobór Watykański II (...) tyleż o dziedzictwie Jana Pawła II i jego usytuowaniu we współczesnym świecie, co o dziedzictwie samego Soboru."

To fragment wstępu, jakim książkę ks. prof. Alfreda Marka Wierzbickiego "Kruche dziedzictwo. Jan Paweł II od nowa" opatrzył prof. Karol Tarnowski. Czytając tytuł i wstęp czytelnik może się spodziewać jeszcze jednej, złożonej w dużej mierze z cytatów i przywołań, analizy nauczania papieża Polaka, ewentualnie uzupełnionej o lekturę jego wystąpień soborowych. Ten, kto tak pomyśli, bardzo się pomyli.

Dziedzictwem Jana Pawła II, dziedzictwem Soboru Watykańskiego II nie jest bowiem papier. To nie piętnaście obszernych tomów, do których zawsze można sięgnąć w poszukiwaniu odpowiedniego na daną okazję cytatu. Najważniejszym dziedzictwem Karola Wojtyły - uczestnika Soboru, potem papieża Jana Pawła II - jest przemiana sposobu myślenia Kościoła o sobie samym, o człowieku i o świecie. Sposobu myślenia, który - mimo upływu lat - ciągle z trudem się zakorzenia w naszym myśleniu. Sposobu myślenia, który mógłby oświetlić nasze "dziś" i być może radykalnie zmienić "jutro".

Opublikowane nakładem Biblioteki Więzi "Kruche dziedzictwo..." to zbiór esejów. Część dotyczy wprost nauczania Soboru i papieża-Polaka, część naszej codzienności. Większość z nich była już publikowana. Ich zestawienie pozwala dostrzec, że nie są to oderwane elementy, luźny zbiór poglądów, ale że stoi za nimi bardzo głęboka myśl. Owo kruche i zapomniane dziedzictwo...

Pośród wielu tematów mniej lub bardziej bieżących (żaden się nie zaktualizował, niektóre stają się coraz boleśniejsze) moją uwagę zwróciły przede wszystkim te teksty, które sięgają najgłębiej. Kim jest człowiek? Co oznacza odmieniane przed wszystkie przypadki słowo "godność"? Czym są wolność i miłosierdzie? Czym jest nadzieja? Kilkanaście lat temu, gdy wchodziłam w nauczanie Jana Pawła II pochwyciło mnie to, co mówił o człowieku, patrząc na niego Bożymi oczyma. Pochwyciła mnie wolność, pochwyciło mnie sumienie, pochwyciła mnie miłość i miłosierdzie. Znalazłam odpowiedzi, których nie było gdzie indziej. W tej książce znalazłam nie tylko to, co mnie kiedyś porwało i już chyba przerosło przez lata swoimi korzeniami, ale nadto kolejny poziom...

Warto nie zatrzymywać się na tym, co bieżące. To, co znajduje się najgłębiej, jest zdolne wyjaśnić wszystko.

Alfred Marek Wierzbicki: "Kruche dziedzictwo. Jan Paweł II od nowa". Biblioteka Więzi.