W celi umiera stary człowiek

HENRYK PRZONDZIONO/agencja gn

Kamedułki są zakonem kontemplacyjnym o jednej z najsurowszych reguł. Do świętości dążą, wypraszając łaski dla świata poprzez swe odosobnienie, milczenie i ascezę. Ich życie pustelniczo-pokutnicze, w ścisłej klauzurze, toczy się jednak we wspólnocie. Zakon założył w XI wieku św. Romuald.

Do Polski kamedułki przybyły w 1949 roku i osiedliły się w Złoczewie. W 1997 r. powstał drugi klasztor w Tyszowcach koło Zamościa. Obecnie na świecie jest 14 klasztorów mniszek kamedułek: siedem we Włoszech, dwa w Polsce i po jednym w Brazylii, Francji (La Seyne sur Mer – południowa Francja), Indiach, Tanzanii i USA. Polskie kamedułki są m. in. we Francji i w Rzymie. Starają się łączyć życie wspólnotowe z pustelniczym, tzn. żyją w jednym klasztorze, odciętym od świata murem papieskiej klauzury, ale każda mniszka ma własną celę.

Cela, obok ascezy i milczenia, stanowi jeden z najważniejszych elementów kamedulskiego życia. W niej dokonuje się spotkanie ze Słowem Bożym oraz z Bogiem we własnym sercu; tam w dużej mierze wypraszane są łaski dla świata; tam też rozwija się życie duchowe – umiera stary człowiek po to, by mógł zatriumfować Chrystus.

Cela klasztorna jest właściwym dla kameduły czy kamedułki miejscem ewangelizacji pogan, i to ewangelizacji sięgającej aż po męczeństwo w ujęciu św. Klemensa Aleksandryjskiego. Według niego, w męczeństwie spełnia się doskonale dzieło miłości, z kolei miłość do Chrystusa – to nic innego jak śmierć starego człowieka, dokonująca się poprzez ascezę i stanowiącą swojego rodzaju męczeństwo. Do takiej właśnie evangelium poganorum powołane są kamedułki.

Poza samotnością w celi do typowo eremickich form życia wspólnoty kamedułek należą: milczenie, przerywane tylko w razie konieczności niezbędnego porozumienia się w czasie pracy; cotygodniowa rekreacja w niedzielę oraz rekreacje świąteczne kilka razy do roku; szeroko rozumiana asceza, praca w miarę możności wykonywana w samotności, najczęściej wśród przyrody, na powietrzu; indywidualna modlitwa, zwłaszcza studium Pisma Świętego; codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu.

Centrum dnia stanowi wspólna Eucharystia. Życie wspólnotowe znajduje też swój wyraz w modlitwie liturgicznej, którą siostry celebrują uroczyście w chórze, posługując się brewiarzem benedyktyńskim i czerpiąc ze zwyczajów kamedulskich. Oficjum częściowo jest śpiewane, częściowo recytowane. Siostry zbierają się także na wspólny Różaniec.

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Archiwum informacji

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6