Służba na rzecz rozwoju ludzkiego

Ewangelia życia

Służba rozwojowi ludzkiemu rozpoczyna się od służby samemu życiu. Życie jest wielkim darem powierzonym nam przez Boga: On nam je daje i zadaje. Jesteśmy zatem stróżami życia, nie jego właścicielami. Otrzymujemy ów dar w sposób wolny i będąc za niego wdzięczni, nigdy nie możemy zaprzestać szanować go oraz bronić od jego początku aż do naturalnego kresu. Od momentu poczęcia życie ludzkie zawiera w sobie stwórcze działanie Boga i na zawsze pozostaje w szczególny sposób związane ze Stwórcą, który jest źródłem życia oraz jego jedynym kresem. Nie ma prawdziwego postępu, prawdziwego społeczeństwa cywilnego ani prawdziwego ludzkiego rozwoju bez poszanowania życia ludzkiego, szczególnie życia tych, którzy nie posiadają głosu, którym mogliby się bronić. Życie każdej osoby, również dziecka w łonie matki oraz człowieka chorego, upośledzonego czy podeszłego wiekiem, jest darem dla wszystkich.

Ojcowie synodalni w całości potwierdzili naukę Soboru Watykańskiego II oraz późniejszego Magisterium, w tym mojej Encykliki Ewangelium vitae, dotyczącą świętości życia ludzkiego. Wzywam wraz z nimi wiernych w krajach, w których często używa się kwestii demograficznej jako argumentu za wprowadzeniem przerywania ciąży i programów sztucznej kontroli urodzeń, aby sprzeciwiali się „kulturze śmierci”, Mogą oni okazywać swoją, wierność Bogu i oddanie sprawie promowania prawdziwego ludzkiego rozwoju przez popieranie i uczestniczenie w programach chroniących życie tych, którzy nie są. w stanie bronić go sami.
  Jakub Szymczuk /Foto Gość Seul, Korea Południowa Troska o zdrowie

Idąc śladami Jezusa Chrystusa, który okazywał współczucie każdemu i uzdrawiał „wszystkie choroby i wszystkie słabości" (Mt 9, 35), Kościół w Azji coraz bardziej oddaje się trosce o chorych, jako że jest to zasadnicza część jego misji obdarowywania zbawczą laską Chrystusa całej osoby. Jak dobry Samarytanin z przypowieści (por. Łk 10, 29-37), Kościół chce otoczyć opieką chorych i niepełnosprawnych w konkretny sposób, szczególnie tam, gdzie na skutek nędzy i marginalizacji osoby są pozbawione podstawowej opieki medycznej.

Przy licznych okazjach, gdy odwiedzałem Kościół w różnych częściach świata, byłem głęboko poruszony nadzwyczajnym świadectwem chrześcijańskim, jakie dają zakonnicy i inne osoby konsekrowane, lekarze, pielęgniarki oraz pozostały personel medyczny, szczególnie ci, którzy pracują z niepełnosprawnymi lub chorymi terminalnie czy też są zaangażowani w zwalczanie rozprzestrzeniania się nowych chorób, takich jak AIDS. Chrześcijanie pracujący w służbie zdrowia są wezwani do bezinteresowności i poświęcenia w posłudze ofiarom narkomani oraz AIDS, którymi społeczeństwo często pogardza i których odrzuca. Liczne katolickie instytucie medyczne w Azji spotykają się z presją publicznych programów zdrowotnych me opartych na zasadach chrześcijańskich, a wiele z nich dźwiga ciężar wciąż wzrastających trudności finansowych. Pomimo owych problemów, przykładna bezinteresowna miłość i pełen oddania profesjonalizm personelu sprawiają, że instytucje te świadczą społeczności cenioną i godną podziwu służbę, jak również stanowią szczególnie widoczny i skuteczny znak nieustannej miłości Bożej. Trzeba zachęcać i wspomagać wspomnianych pracowników służby zdrowia w dobru, które czynią. Ich stale zaangażowanie i skuteczność działania jest najlepszym sposobem zagwarantowania, by chrześcijańskie wartości i etyka przenikały głęboko do systemów opieki zdrowotnej na kontynencie azjatyckim i przemieniały je od wewnątrz.

Edukacja

W całej Azji zaangażowanie Kościoła na polu edukacji jest szerokie i szczególnie widoczne, dlatego stanowi ono kluczowy element jego obecności wśród ludów kontynentu. W wielu krajach szkoły katolickie odgrywają ważną rolę w ewangelizacji, inkulturacji wiary, uczeniu otwartości i szacunku, jak również popieraniu zrozumienia nuędzyreligijnego. Szkoły kościelne nierzadko dostarczają jedynej możliwości wykształcenia dziewczętom, mniejszościom plemiennym, ubogim mieszkańcom terenów wiejskich oraz dzieciom mniej uprzywilejowanym. Ojcowie synodalni byli przekonani o potrzebie rozszerzenia i rozwoju apostolstwa edukacji w Azji, ze zwróceniem szczególnej uwagi na znajdujących się w mniej korzystnej sytuacji, aby wszystkim można było pomóc w odnalezieniu właściwego miejsca jako pełni obywatele w społeczeństwie. Jak zaznaczyli Ojcowie, oznacza to, iż katolicki system edukacyjny będzie musiał być wyraźniej zwrócony w kierunku rozwoju ludzkiego, tworząc środowisko, w którym uczniom i studentom będzie się przekazywać nic tylko wiedzę formalną, lecz szerzej, całościową ludzką formację opartą na nauczaniu Chrystusa. Szkoły katolickie winny w dalszym ciągu być miejscami, gdzie można w sposób wolny przedstawiać i przyjmować wiarę. Podobnie uniwersytety katolickie, poza dążeniem do wysokiego poziomu akademickiego, z jakiego są już dobrze znane, muszą zachować wyraźną tożsamość chrześcijańską, aby były chrześcijańskim zaczynem w społecznościach azjatyckich.