Papieskie Dzieło Św. Piotra Apostoła

Trochę o podstawach...

W sercu Kościoła znalazła swoje miejsce patronka misji i Doktor Kościoła św. Teresa od Dzieciątka Jezus, która w sposób szczególny modliła się za kapłanów i która została też ogłoszona patronką Dzieła św. Piotra Apostoła.

Zrozumiałam - wyznaje - że Kościół posiada Serce i że to Serce płonie Miłością, że jedynie Miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło Miłości, Apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, męczennicy nie chcieliby przelewać krwi swojej... Zrozumiałam, że Miłość zamyka w sobie wszystkie powołania, że Miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca (...) Moim powołaniem jest Miłość.

Klerycy i kapłani potrzebują przede wszystkim patronatu duchowego oraz duchowych ofiar braci i sióstr w Kościele. To bowiem od ich miłości i gorliwości zależy życie chrześcijańskie wiernych i rozwój Kościoła.
Nic więc dziwnego, że seminarium duchowne zwykło nazywać się "sercem Diecezji" - ponieważ w nim tętni życie i z niego wypływa niejako życiodajna krew dla Kościoła lokalnego. Wierni w Polsce rozumieją to. Troszczą się więc wraz ze swymi Biskupami o seminaria, modlą się i składają hojne ofiary. Dzięki temu Kościół w Polsce żyje i tętni młodością licznych kapłanów.

W tym kontekście rodzi się pytanie: Kto zatroszczy się o seminaria i o nowych kapłanów w Afryce i w Azji, gdzie wspólnoty wiernych są jeszcze nieliczne i bardzo często ubogie. Seminarium w Kościele lokalnym jest kosztowną, ale konieczną inwestycją naukowo-wychowawczą, dlatego młode Kościoły w krajach misyjnych potrzebują pomocy wiernych całego Kościoła powszechnego, a zatem również naszej. Dziś w Kościołach tych liczba powołań wciąż wzrasta. W 1998 r. PDPA subwencjonowało na terytoriach podległych Kongregacji Ewangelizacji Narodów 940 seminariów (w tym 572 niższych), w których uczyło się ponad 52 tys. chłopców i ponad 26 tys. kleryków w wyższych seminariach duchownych.

Serce powinno być wewnątrz Kościoła lokalnego. Stąd też nie jest wskazane przygotowywanie kleryków do kapłaństwa poza ich własnym krajem, środowiskiem i kulturą, nawet jeśli w danym kraju jest wojna. W Afryce np. są seminaria regionalne w sąsiednich krajach, gdzie kandydat do kapłaństwa nie wykorzeni się całkowicie ze swojego środowiska. Portugalczycy, którzy w XVI w. próbowali przygotowywać kapłanów afrykańskich w Lizbonie, już wtedy wnet z tego zrezygnowali. Wyjątkiem pozostaje Collegium Urbanum w Rzymie, w sercu Kościoła powszechnego, gdzie klerycy z krajów misyjnych pod kierunkiem odpowiednio przygotowanych wychowawców tworzą międzynarodową wspólnotę seminaryjną. Po święceniach kapłańskich podejmują oni pracę duszpasterską w swoim kraju, a jeśli wracają na studia specjalistyczne do Europy to - jak wszyscy kapłani - po stażu duszpasterskim.