Dwoje nowych błogosławionych we Francji

Beatyfikacyjna Msza św. w Le Mans zgromadziła w miejscowej hali sportowej Antares ponad 5 tys. wiernych, w tym wielu młodych i dzieci z Francji i z tych krajów, w których obecnie pracują członkowie i członkinie zgromadzeń założonych przez nowego błogosławionego: m.in. ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Haiti, Indii i Bangladeszu. Przybył premier Francji François Fillon.

Uroczystości przewodniczył biskup diecezji Le Mans - Jacques Faivre. Liturgię z udziałem kardynała-prefekta koncelebrowało 30 hierarchów z Francji i zagranicy. Śpiewy, czytania liturgiczne i modlitwy wiernych w czasie Mszy były nie tylko po francusku, ale również po angielsku, hiszpańsku a nawet kreolsku.

Kard. Saraiva Martins przytoczył w kazaniu m.in. słowa św. Edyty Stein: "Miło jest pomyśleć, że jesteśmy obywatelami raju i że święci w Niebie są naszymi współobywatelami a my ich sąsiadami z tej samej klatki schodowej".

Nowy błogosławiony pochodził z wielodzietnej rodziny z małej wiosce koło Le Mans w środkowo-zachodniej Francji. Czując od najmłodszych lat powołanie kapłańskie, w 1821 przyjął w Le Mans święcenia. Później uzupełniał swą formację w Paryżu, po czym wrócił w swe strony rodzinne i w Le Mans 13 lat nauczał w tamtejszym seminarium duchownym. Jednocześnie w 1835 na prośbę swego biskupa zorganizował grupę księży do głoszenia misji i rekolekcji w parafiach diecezji, a nieco później został kierownikiem duchowym wspólnoty braci św. Józefa.

W 1837 ks. Moreau połączył kapłanów i braci w jedną wspólnotę, mającą na celu wychowanie młodzieży i ewangelizowanie. Z kobiet, które im posługiwały, powstało z czasem nowe zgromadzenie. Nastąpiło to 15 sierpnia 1840 i tak narodziły się dwie - męska i żeńska - wspólnoty zakonne: ojców i sióstr od Świętego Krzyża.

Już w 1840 pierwsi kapłani od Świętego Krzyża udali się jako misjonarze do Algierii, następnie do USA, do Kanady. Dzisiaj ponad 1,5 tys. ojców i braci pracuje w 20 krajach na pięciu kontynentach.

Podstawowym charyzmatem zgromadzenia jest duch jedności - ojcowie, bracia i świeccy członkowie zgromadzenia żyją pod jednym dachem i starają się naśladować pierwszych chrześcijan, którzy byli - jak mówi Biblia - "jednego serca i jednego ducha". Jest to również odwołanie się do Trójcy Świętej i do Świętej Rodziny. Sam założyciel podkreślał w swych pismach, że zgromadzenie "nie jest dziełem ludzkim, lecz samego Boga". Dlatego kładł wielki nacisk, aby we wspólnocie zawsze panował duch jedności, a także - jak w każdym zgromadzeniu zakonnym - ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.