Grigorij Rasputin: Niezwykła kariera

Kariera w stolicy

Pierwsze kroki w stolicy Rasputin skierował do Jana Kronsztadzkiego. Był to w tym czasie najbardziej szanowany duchowny w Rosji. Naprawdę nazywał się Siergiejew, ale nazywano go Kronsztadzkim, bo był proboszczem katedry św. Andrzeja w Kronsztadzie (Kronsztad to miasto – twierdza broniąca dostępu do Petersburga). Jan Kronsztadzki (1829 – 1903) został w 1990 r. kanonizowany przez Cerkiew prawosławną. Na przełomie XIX i XX wieku cieszył się sławą wspaniałego kaznodziei i uzdrowiciela. Był niestrudzonym opiekunem ludzi z tzw. marginesu społecznego. Rasputin przedstawił się jako były zakonnik z Syberii, który opuścił klasztor, bo chce pomagać ludziom, by odpokutować za swoje grzechy. Jan Kronsztadzki uznał, że człowiek o tak charyzmatycznym wyglądzie może być idealny do nawracania grzeszników. Przedstawił go więc ludziom wpływowym, mającym kontakty na dworze carskim.

Wszyscy, którzy spotkali Rasputina zwracali uwagę na jego oczy. Ambasador francuski napisał o nim: "Miał zadziwiające oczy, jasnoniebieskie, z niezwykłym blaskiem. Jego spojrzenie wydawało się jednocześnie przenikliwe i łagodne, niewinne i chytre, nieobecne i uważne".

Wkrótce Rasputin zasłynął z działalności uzdrowicielskiej. Z drugiej strony jednak coraz więcej plotkowano o jego hulankach. Niektórzy mówili, że należy do sekty chłystów – tajnego stowarzyszenia, którego "religijne" obrzędy przeradzały się w orgie seksualne.

Niezwykłe spojrzenie Rasputina i pełna kontrowersji aura, jaka go otaczała, budziły zainteresowanie dam. Do osób pozostających pod wrażeniem jego osobowości należały nawet księżne. Logiczną konsekwencją było przedstawienie "świętego starca" carowi w roku 1905.

Zabiłam Antychrysta

Po "cudownym" uzdrowieniu carewicza Aleksego, w roku 1907, kariera Rasputina potoczyła się szybko. Caryca Aleksandra namówiła swego małżonka, żeby zasięgał rady Rasputina również w sprawach państwowych. Mikołaj II zapraszał więc często samozwańczego mnicha do swego gabinetu. Tam Rasputin udzielał mu rad, niejednokrotnie poprzedzonych rzekomym objawieniem. Rezultatem tych spotkań były nieraz zmiany na stanowiskach ministrów. Szczególnie często Rasputin krytykował najważniejszego carskiego reformatora, premiera od 1906 r., Piotra Stołypina. Tajemnicza śmierć Stołypina w roku 1911 sprawiła, że Rasputin na krótko popadł w niełaskę i musiał wrócić na Syberię. Niektórzy oskarżali go bowiem o udział w spisku przeciwko Stołypinowi. Jego pozycję na dworze uratowało kolejne pogorszenie stanu zdrowia carewicza Aleksego. Kiedy lekarze bezradnie rozkładali ręce, caryca Aleksandra wysłała do Rasputina telegram z prośbą o ratunek. "Święty starzec" odpisał, że jej modlitwy zostaną wysłuchane. Godzinę po telegramie od Rasputina Aleksy poczuł się lepiej. Carska rodzina uwierzyła, że Rasputin potrafi uzdrawiać nawet telegraficznie. Wkrótce "święty starzec" powrócił na dwór i stał się jeszcze ważniejszą osobą w państwie.
Rasputin miał coraz więcej wrogów. W 1914 roku jakaś kobieta ugodziła go nożem w brzuch wołając "zabiłam Antychrysta". Rany wydawały się poważne, ale Rasputin zadziwiająco szybko wrócił do zdrowia. W międzyczasie Rosja zaangażowała się w działania I wojny światowej. Podczas wojny konsultacje cara z Rasputinem stały się permanentne. Przed podjęciem ważniejszych decyzji "święty starzec" miał "wizje", które następnie interpretował. Decyzje będące wynikiem tych "objawień" wprawiały wojskowych w osłupienie. Coraz więcej ludzi na dworze zaczęło mówić, że Rasputin jest opłacany przez niemiecki wywiad. Cara jednak nic nie było w stanie zniechęcić do Rasputina, nawet kolejne porażki na froncie. Caryca i car nie wierzyli w żadne oskarżenie pod adresem Rasputina. W tej sytuacji grupa związanych z dworem ludzi, pod wodzą księcia Feliksa Jusupowa, zawiązała spisek, mający na celu zabicie Rasputina.