Pasja dla Chrystusa, pasja dla ludzkości

6. Pierwsza część dokumentu zatytułowana jest: Rzeczywistość, która stawia nam pytania. Rozpoczyna się ona dwoma cytatami, które są przypomnieniem ewangelicznych obrazów mających nam towarzyszyć w tej refleksji: samarytanki (J 4,6) i samarytanina (Łk 10, 31.33). Następnie zostają postawione pytania, na które wspólnie mamy szukać odpowiedzi:

– Jakie życie konsekrowane wzbudza Duch Święty dzisiaj?
– Jak je zidentyfikować, opisać, proponować?
– Jak od niego zaczynać i jak się do niego formować?
– Jakiego typu „osób prowadzących” (leadership) ono dziś potrzebuje?
– Jak wyodrębnić to, co blokuje jego istnienie?
– W kierunku jakich „studni”, jakiej drogi zwraca się to życie konsekrowane, które się obecnie rodzi?
– Jak nazwać proces, w który jesteśmy włączeni?

7. Aby móc znaleźć odpowiedzi na te pytania, dokument proponuje dostrzeżenie wyzwań i możliwości, które życiu konsekrowanemu ofiaruje współczesność, zauważa zablokowania, obecne zarówno w nim samym, jak też w Kościele i społeczeństwie. Wśród wyzwań i możliwości są wymienione i opisane bliżej: globalizacja ze swoją dwuznacznością i mitami; przemieszczanie się ludności świata, wyrażające się w fenomenie migracyjnym; neoliberalny system ekonomiczny; kultura śmierci i walka z życiem, włączając w to problemy biotechnologii i genetyki ludzkiej; pluralizm i wzrastające zróżnicowanie; niektóre aspekty mentalności postmodernistycznej; pragnienie „miłości” i nieporządek uczuciowy; poszukiwanie „sacrum” i zsekularyzowany materializm.

8. Wśród zablokowań na pierwszym miejscu wymienione są te, które znajdujemy w nas samych i w naszych wspólnotach. Są to ograniczenia wynikające z własnej historii, ale też brak wziętej na poważnie formacji ciągłej, czy dostosowanej do potrzeb osób formacji początkowej. Kolejną trudnością jest brak odpowiedzi na powołanie lub niewierność temu wezwaniu; także lęki i zamknięcie w sobie. Tutaj znajdujemy szczególnie ważne stwierdzenie, że brakuje dzisiaj kobiet i mężczyzn, którzy posiadaliby wystarczający autorytet moralny do prowadzenia wspólnot w twórczej wierności charyzmatowi. Zamknięcie wyraża się również w stosowaniu języka, który jest zrozumiały tylko dla nas, zakonników i sióstr zakonnych.

Także w Kościele życie konsekrowane jest często spychane na margines i niedoceniane. Również sytuacja społeczna nie pozostaje bez odzewu wśród osób podejmujących drogę rad ewangelicznych. To, co blokuje osoby w społeczeństwie, blokuje także często osoby konsekrowane: zmykanie się „w swoim świecie”, materializm, sekularyzacja, brak wiarygodności tych, którzy są odpowiedzialni na różnych szczeblach, upadek wielkich utopii, który sprawia, ze walka o lepszą przyszłość staje się coraz trudniejsza i nie budzi nadziei.

9. Wszystkie te wyzwania i trudności nie mogą jednak zgasić naszej nadziei. Nasz czas jest czasem Boga Przymierza; Boga, który jest wielki i swoimi darami przewyższa nasze pragnienia. Jako konsekrowani musimy jednak podjąć decyzje dotyczące naszej najbliższej przyszłości. Możemy dodawać życiu odwagi, czy też przeszkadzać w jego rozwoju? Wzrastać w jedności czy też tworzyć coraz to większe dystanse pomiędzy nami? Pozwolić się zwyciężyć trudnościom czy też je pokonywać? Nie możemy tracić czasu, rzeczywistość czeka na naszą konkretną odpowiedź. To Bóg mówi do nas poprzez te różne sytuacje i wyzwania. Odpowiedzi muszą być mocno osadzone w rzeczywistości, ale zarazem muszą rodzić się z nieustannie ożywianego kontaktu z mądrością Bożą zawartą w Jego Słowie, która nas oświeca, prowokuje, wychowuje, oczyszcza, prowadzi i ofiaruje nam wciąż nowe natchnienia. Nasz ideał życia konsekrowanego nie może być zbyt odległy od rzeczywistości, ani też mówić jedynie o przyszłości, abstrahując od współczesnego kontekstu.

10. W drugiej części dokumentu zatytułowanej: Oświecenie: ikona, odnajdujemy dwa obrazy przywołane na początku pierwszej części w tekstach biblijnych. Teraz są one opisane szerzej. W obu – jak zauważa dokument – zarówno żeńskie jak i męskie życie konsekrowane widzi odbicie własnej przygody duchowej wyrażonej w pasji dla Boga i dla ludzkości.