Kto zabija jedno życie...

Jak pisze w swej pracy dr Witold Simon: kobiety po aborcji mają więcej kłopotów ze zdrowiem niż te, które tego nie zrobiły – nie tylko czterokrotnie częściej wymagają one interwencji ginekologa, lecz również częściej cierpią na anoreksję, bulimię, astmę czy inne choroby.

Wśród objawów psychosomatycznych z kolei najczęstszymi następstwami aborcji są zaburzenia seksualności, niezogniskowane, przewlekłe bóle brzucha, migreny, zaburzenia snu czy koszmary nocne.

Jeszcze dłuższa jest lista skutków psychicznych, a znajdują się na niej m.in.: depresja, poczucie wewnętrznej pustki i emocjonalnej śmierci, stany lękowe, zachwiane poczucie własnej wartości, brak zaufania do samej siebie, poczucie zniechęcenia i beznadziei, tendencje autoagresywne. Według różnych badań, od 56 do 65 procent kobiet w ciągu pięciu lat od usunięcia dziecka przejawia skłonności samobójcze. Kobiety po aborcji pięć razy częściej uzależniają się też od alkoholu i dwa razy częściej od nikotyny niż te, które nie miały takich doświadczeń. Ich chroniczne dolegliwości psychiczne często powodują załamanie się układu odpornościowego, a to zwiększa podatność na różne choroby, m.in. nowotwory. Aborcja wyostrza też przebieg dotychczasowych chorób, zwłaszcza depresji, schizofrenii i zaburzeń nerwicowych. O ile psychiatrycznie leczy się 3 procent ogółu ludności, to wśród kobiet po aborcji odsetek ten wynosi aż 25 procent.

Kobiety, które przerwały ciąże, często mają później problemy z nawiązaniem emocjonalnego kontaktu ze swoim dotychczasowym partnerem (większość związków po aborcji rozpada się) oraz ze swoimi dziećmi (najczęściej są nadopiekuńcze i stawiają wobec dzieci zbyt wygórowane oczekiwania, które gdy nie są spełniane rodzą gniew i frustrację – o ile 65 procent matek po aborcji stosuje przemoc wobec własnych dzieci, o tyle wśród matek bez tego doświadczenia jest ich 35 procent).

Badania dowiodły, że także wielu ojców, których dzieci zostały zabite w okresie płodowym, cierpi na syndrom postaborcyjny, choć nie przejawia się on w tak ostrej formie jak u kobiet. Dotyczy to także rodzeństwa, które pozostało przy życiu. Obserwuje się u nich podobne problemy psychologiczne jak u równolatków, którzy przeżyli klęski żywiołowe, katastrofy lub śmierć bardzo bliskiej osoby. Jeden z prekursorów badań nad zespołem poaborcyjnym, kanadyjski lekarz dr Phillip Ney opisuje przypadek 7-letniego pacjenta w Kanadzie, którego dręczył ten sam powtarzający się nocny koszmar – we śnie szedł z trójką rodzeństwa pobawić się nad rzekę, nagle piaszczysty brzeg zawalił się i trójka jego rodzeństwa utonęła. Chłopiec był jedynakiem i nie wiedział, że jego matka usunęła troje dzieci.