Niestrudzony Misjonarz - św. Jakub z Marchii

Pochodził on z niezwykle ubogiej rodziny, która liczyła, aż dziewiętnaścioro dzieci. Jakub zjawił się na świecie jako osiemnasty z rzędu. Już jako kilkuletni chłopiec pracował, pasąc owce. Kiedy jego ojciec zmarł, opiekę nad Jakubem objął jego wuj, który był kapłanem.

Krewny zadbał o to, aby udzielono mu pierwszych, podstawowych nauk. Jakub zdobywanie wiedzy kontynuował podczas studiów w Ascoli. Ostatecznie kształcił się na uniwersytetach europejskich w Perugii i Florencji. Ukończywszy prawnicze studia, zdecydował się porzucić swoje dotychczasowe życie i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, mając wówczas 22 lata.

Jakub otrzymał święcenia kapłańskie w 1420 roku. Bardzo szybko zaczął się wyróżniać wiedzą teologiczną, retoryką oraz pełną pokory i świętości postawą. Dzięki temu został mianowany kaznodzieją zakonu. Współpracował także przy zreformowaniu zakonu ze świętym Janem Kapistranem. Jednak przede wszystkim poświęcił się pracom kaznodziejskim.

Jako misjonarz przemierzył całe Włochy. Mówi się, że w ciągu 40 lat swojej pracy, nawrócił 50 tysięcy heretyków oraz niezliczone ilości grzeszników. Dotarł także do wielu państw europejskich. Słowo Boże głosił na terenie Bośni, Dalmacji, Albanii, Czech, Polski, Rusi, Norwegii, Dani, Węgier, Prus czy Austrii. Wobec tych faktów widać wyraźnie, jak ogromną i żarliwą wiarą wyróżniał się święty. Poczucie misji i obowiązku nie pozwoliły mu ani na chwile ustać w ciężkiej posłudze. Jego starania zostały nagrodzone. Przede wszystkim widział on wspaniałe efekty własnej pracy, a po drugie był doceniany przez kolejnych papieży. Jako legat służył Eugeniuszowi IV, Mikołajowi V i Kalikstowi III. Papieże ci darzyli Jakuba szacunkiem i podziwem, dzięki czemu powierzali mu kolejne, ważne misje.

Jakub w czasie swoich podróży nie tylko ewangelizował, ale także troszczył się o warunki życia najuboższych. Założył w wielu miejscach „montes pietatis” tzn. banki pobożne. Były to lombardy, w których biedni mogli zaciągnąć kredyt na niski procent. Montes pietatis zostały spopularyzowane po śmierci Jakuba, przez błogosławionego Bernardyna z Feltre. Święty Jakub napisał także kilkanaście rozpraw ascetycznych oraz wiele listów. Zachwycano się także jego darem przyswajania nowych języków oraz doskonałą pamięcią.

Święty Jakub zmarł 28 listopada 1476 roku w Neapolu. Został beatyfikowany w 1624 roku, a kanonizowany przez Benedykta XIII w 1726 roku.