Praojce czerpali siłę

Matka Boża wśród lasów

15 km na północny zachód od Białej Podlaskiej wśród lasów leży Leśna Podlaska, w której od ponad 300 lat istnieje sanktuarium Matki Bożej Leśniańskiej. Wyniosła barokowa bryła kościoła z daleka jest widoczna w panoramie miejscowości. Znajdujący się w nim, słynący łaskami, wizerunek Patronki tego miejsca od lat cieszy się czcią okolicznego ludu i całej podlaskiej diecezji.

Pielgrzymują do niego członkowie Rodzinnego Różańca, a także pielgrzymki piesze i autokarowe grup parafialnych, zawodowych, stanowych i pierwszokomunijnych. W sanktuarium pod wizerunkiem Matki Bożej odbywają się również doroczne dni modlitw młodych rodzin, a także dni skupienia narzeczonych, nauczycieli i kombatantów, rolników i grup oazowych. Istniejący przy sanktuarium dom rekolekcyjny ułatwia jego gospodarzom pracę duszpasterską, pozwalając przyjmować większe grupy pątników.

Historia leśniańskiego sanktuarium zaczęła się w 1683 r. Jej kamienny wizerunek przywieziono do Bukowic, których właściciel zdecydował o wzniesieniu w miejscu objawienia drewnianego kościoła rzymskokatolickiego. Powstał on w 1686 r. i przyozdobiony został znalezionym „obrazem”, który już w 1700 r. został uznany za cudowny. Rozwój jego kultu spowodował, że w 1731 r. przystąpiono w Leśnej do budowy nowego kościoła. Ukończono ją w 1758 r. Jeszcze w czasie jej trwania do Leśnej przybyli paulini, którzy objęli posługę w sanktuarium. W drugiej połowie XVIII w. miejscowość była już znana w Koronie Polskiej jako ośrodek kultu maryjnego. W okresie rozbiorów i wojen napoleońskich sanktuarium dzieliło los narodu. Klasztor i kościół były niszczone i plądrowane. Pauliński konwent nie przestał funkcjonować tylko dzięki pomocy okolicznych ziemian.

W 1830 r. zakonnicy na Rząd Narodowy przeznaczyli dwa dzwony, które zostały przelane na działo. W okresie powstania styczniowego Leśna stanowiła jedno z ogniw ruchu narodowego na Podlasiu. Paulini wspierali powstańców. Według ówczesnych przekazów rosyjskich „Leśna była szkołą polskiego patriotyzmu i miejscem agitacji i podburzania ludu przeciwko rządowym sposobom sprawowania władzy”. Władze carskie w odwecie przejęły sanktuarium i zamieniły je w cerkiew i „rozsadnik” prawosławia. Nie osiągnęły jednak wielkiego sukcesu. Okoliczna ludność bojkotowała monastyr. Pielgrzymki nadal przychodziły do sanktuarium, ale obchodziły je bez wstępowania do środka. Carska administracja działała jednak konsekwentnie. Prawosławne żeńskie zgromadzenie zakonne osadzone w Leśnej, liczące 200 mniszek, korzystając z finansowego wsparcia państwa prowadziło liczne misyjne akcje charytatywne. Przełożona monastyru uruchomiła przyklasztorną, bezpłatną szkołę dla chłopców i dziewcząt, sierociniec, szkołę rolniczą, seminarium ochroniarskie i dwuletnie studium nauczycielskie, szpitalik, młyn parowy, mleczarnię i wzorcowe gospodarstwo rolno-hodowlane. W 1905 r. Leśną odwiedził nawet car Mikołaj II.