Święty Szczepan

Tradycja sytuuje miejsce męczeństwa Szczepana w Jerozolimie, nieco poza Bramą Damaszku, w kierunku północnym, gdzie obecnie wznosi się kościół Saint-Étienne (św. Szczepana), w pobliżu znanej Szkoły Biblijnej dominikanów. Po zabójstwie Szczepana, pierwszego męczennika Chrystusa, nastąpiły lokalne prześladowania uczniów Jezusa (por. Dz 8, 1), pierwsze, o których wiemy w dziejach Kościoła. Były one konkretnym powodem, który skłonił grupę chrześcijan hebrajsko-hellenistycznych do ucieczki z Jerozolimy i rozproszenia się. Po wypędzeniu z Jerozolimy stali się oni wędrownymi misjonarzami: "Ci, którzy się rozproszyli, głosili w drodze słowo" (Dz 8,4). Prześladowania, a następnie rozproszenie stały się misją. W ten sposób Ewangelia dotarła do Samarii, Fenicji i Syrii, aż po wielkie miasto Antiochię, gdzie - według Łukasza - po raz pierwszy głoszone było poganom (por. Dz 11,19-20) i gdzie po raz pierwszy usłyszano imię "chrześcijanie" (Dz 11,26).

Łukasz odnotowuje zwłaszcza, że ci, którzy ukamienowali Szczepana, "złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem" (Dz 7,58), tego samego, który z prześladowcy stanie się wybitnym apostołem Ewangelii. Oznacza to, że młody Szaweł musiał słyszeć przepowiadanie Szczepana, a tym samym znać jego zasadnicze treści. I św. Paweł był prawdopodobnie wśród tych, których serca "zawrzały gniewem i zgrzytali zębami na niego", słysząc tę mowę (Dz 7,54). W tym miejscu możemy dostrzec cuda Opatrzności Bożej. Szaweł, zażarty przeciwnik wizji Szczepana, po spotkaniu ze zmartwychwstałym Chrystusem na drodze do Damaszku, podejmuje chrystologiczną interpretację Starego Testamentu pierwszego męczennika, pogłębia ją i dopełnia, i w ten sposób staje się "Apostołem Narodów". Pismo się wypełniło, naucza on, na Krzyżu Chrystusa. A wiara w Chrystusa, jedność z miłością Chrystusa jest prawdziwym wypełnieniem całego Prawa. Taka jest treść przepowiadania Pawła. W ten sposób pokazuje on, że Bóg Abrahama staje się Bogiem wszystkich. A wszyscy wierzący w Jezusa Chrystusa, jako synowie Abrahama, stają się uczestnikami obietnic. W misji św. Pawła wypełnia się wizja Szczepana.

Dzieje Szczepana mówią nam wiele. Na przykład uczą nas, że nie należy nigdy oddzielać charytatywnego zaangażowania społecznego od odważnego głoszenia wiary. Był jednym z siedmiu wyznaczonych przede wszystkim do pracy charytatywnej. Nie sposób było jednak odróżnić jej od przepowiadania. I tak wraz z działalnością charytatywną głosi Chrystusa ukrzyżowanego, aż do przyjęcia męczeństwa. Oto pierwsza nauka, jaką możemy wyciągnąć z postaci św. Szczepana: miłość i przepowiadanie idą zawsze w parze. Św. Szczepan mówi nam przede wszystkim o Chrystusie, o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym jako o centrum historii i naszego życia. Możemy zrozumieć, że Krzyż pozostaje stale w centrum życia Kościoła, a także naszego życia osobistego. W dziejach Kościoła nie zabraknie nigdy męki, prześladowań. I właśnie prześladowania, zgodnie ze słynnym zdaniem Tertuliana, stają się źródłem misji dla nowych chrześcijan. Cytuję jego słowa: "Rozmnażamy się za każdym razem, gdy nas ścinacie. Krew chrześcijan jest zasiewem" (Apologetico 50, 13: Plures efficimur quoties metimur a vobis: semen est sanguis christianorum). Ale także w naszym życiu krzyż, którego nigdy nie zabraknie, staje się błogosławieństwem. A przyjmując krzyż, wiedząc, że staje się on i jest błogosławieństwem, uczymy się chrześcijańskiej radości nawet w chwilach trudności. Wartość świadectwa jest niezastąpiona, albowiem do niego prowadzi Ewangelia i nim karmi się Kościół. Niech św. Szczepan nauczy nas cenić tę naukę, nauczy nas miłować Krzyż, ponieważ jest on drogą, którą Chrystus przychodzi do nas wciąż od nowa.