Wszystko o Duchu Świętym

Działanie Ducha Świętego

Duch Święty w wewnętrznym życiu Bożym

Działanie wszystkich trzech Osób jest wspólne. A jednak zwykło się poszczególnym Osobom przypisywać działania specyficzne i Im właściwe. I tak Bogu Ojcu przypisujemy dzieło stworzenia, Synowi Bożemu - odkupienia a Duchowi Świętemu dzieło uświęcenia. Daleka analogia pozwoli nam chociaż częściowo pojąć, czym jest Duch Święty dla Ojca i Syna. Jest on tym, czym jest dziecię dla matki i ojca. Jest on owocem ich wzajemnej miłości, skupia w sobie ich miłość wzajemną, odbija ją, stale podtrzymuje i rozżarza. Podobnie Duch Święty jest wewnętrzną więzią Ojca i Syna.

Pismo święte podkreśla także szczególną rolę, jaką Duch Święty odegrał w dziele Odkupienia rodzaju ludzkiego. On to właśnie przez proroków przygotowywał świat na przyjście Zbawiciela: „Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był i przepowiadał” (1P 7,77). „Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili świeci ludzie” (2P 1,21). Duchem Świętym prorokuje również Elżbieta, Zachariasz i starzec Symeon (Łk 1,4; 1,67; 2,26-27). Anioł wyjawia Maryi, że Duch Święty sprawi w niej dziewicze poczęcie Syna Bożego (Łk 1,35). Pan Jezus w swojej ludzkiej naturze zdaje się wyraźnie wskazywać, że działa posłuszny Duchowi Świętemu. I tak On Go wiedzie na pustkowie, aby „był kuszony przez diabła” (Mt 4,1; Łk 4,1). Chrystus przez Ducha Świętego wypędza czarty (Mt 12,28). Kiedy Chrystus Pan ma odejść z tego świata, zapewnia Apostołów, że ich nie zostawi samych, ale, że im ześle Pocieszyciela, Ducha Prawdy, który ich doprowadzi do pełnej prawdy (J 16,15). Dlatego nakazał im pozostać, zanim nie zostaną ochrzczeni Duchem Świętym (Łk 24,49). Zapewnia ich uroczyście: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie mi świadkami” (Dz 1,8).

Niemniej troskliwie opiekuje się Duch Święty Kościołem Jezusa Chrystusa, którego zadaniem i przeznaczeniem jest kontynuowanie dzieła zbawienia. Tylko w Dziejach Apostolskich wymieniony jest Duch Święty aż ponad 50 razy jako ten, który niewidzialnie a skutecznie kieruje Kościołem Chrystusowym. On przecież w czasie zstąpienia na Apostołów w postaci ognistych języków utwierdził ich w wierze i w miłości do Chrystusa tak dalece, że stali się zupełnie innymi ludźmi. Mogli przemawiać publicznie nieomylnie. Głosili Ewangelię tak skutecznie, że nawrócili wiele tysięcy ludzi. Wszyscy zaś napełnieni zostali tak wielką odwagą, że byli gotowi ponieść nawet śmierć męczeńską za to, co głosili. Tak się też i stało. Dał im również Duch Święty dar mówienia różnymi językami (Dz 2,11), by tym skuteczniej mogli nieść światu „dobrą nowinę”. Duch Święty kierował również działalnością poszczególnych Apostołów. I tak czytamy, że gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, „rzekł Duch Święty: - Wyznaczcie mi Barnabę i Szawła dodzieła, do którego ich powołałem” (Dz 13,2). „A oni wysłani przez Ducha Świętego, zeszli do Selekcji” (Dz 13,4). Św. Paweł zamierza głosić Ewangelię w prowincji rzymskiej Azji, ale zabronił mu Duch Święty (Dz 16,6). Podobnie jak Pawłem, Duch Święty kierował również Piotrem. Oto po wniebowstąpieniu Pana Jezusa odzywa się on do Apostołów: „Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez Dawida o Judaszu”. Nie wiedząc zaś, kogo ma w miejsce Judasza wybrać, nakazał rzucić losy, aby Bóg sam zadecydował. „A los padł na Macieja”(Dz 1,16-26). Duch Święty posyła św. Piotra do pogańskiego oficera Korneliusza (Dz 10,19.44-48). Kiedy zaś Ananiasz i Safira odważyli się popełnić kłamstwo wobec Piotra, ten czyni im zarzut: „Ananiaszu, dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu?” (Dz 5,3.9).

Na tę szczególną zależność Kościoła Chrystusowego od kierownictwa Ducha Świętego zwracają uwagę już bardzo dawni pisarze kościelni. I tak św. Ireneusz (+ ok. 202) pisze: „Gdzie jest Kościół, tam jest Duch Święty. Gdzie jest Duch Boży, tam jest Kościół i wszelka łaska”. Św. Augustyn: „Dość powiedzieć, że skoro Chrystus jest Głową Kościoła, to Duch Święty jest jego Duszą. Czym jest dusza w naszym ciele, tym jest Duch Święty w ciele Chrystusowym, którym jest Kościół”.

Działanie Ducha Świętego w duszach ludzkich

Jest ono różnorodne i bogate w środki. Z wielu tekstów wybierzemy kilka: „Albowiem wszyscy, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8,14). „Otóż zapewniam was, że nikt pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego nie może mówić: - Niech Jezus będzie przeklęty! Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: - Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3). Z kolei wykazuje Apostoł Narodów, że wszelkie dary, jakie człowiek posiada na płaszczyźnie nadprzyrodzonej, są darem Ducha Świętego (1 Kor 12,4). Tenże Apostoł wykazuje, że „zostaliśmy obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego” (1 Kor 6,11). On to w czasie Chrztu świętego gładzi nasze grzechy i daje nam nowe, nadprzyrodzone życie dzieci Bożych: „Jeśli się ktoś nie narodził z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3,5). Także w Sakramencie Pokuty dzięki Duchowi Świętemu odpuszczają się nam grzechy. Chrystus Pan bowiem powiedział do swoich uczniów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22).